ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ, ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ & ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

Κατά την τελευταία δεκαετία, τα εμπόδια για την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία διαμορφώθηκαν κυρίως από την εξωτερική παρέμβαση δύο βασικών παραγόντων: της Ρωσίας και της Χεζμπολάχ. Η Μόσχα παρείχε κρίσιμη αεροπορική υποστήριξη στην κυβέρνηση της Συρίας, ενώ η Χεζμπολάχ, με την υποστήριξη του Ιράν, πρόσφερε χερσαίες δυνάμεις που βοήθησαν στη διατήρηση της εξουσίας του Άσαντ. Από την άλλη πλευρά, το Ισραήλ και τα κράτη του Κόλπου, όπως η Σαουδική Αραβία, είχαν τις δικές τους επιφυλάξεις σχετικά με το ποιος ή τι θα μπορούσε να διαδεχθεί τον Άσαντ. Για το Ισραήλ, το ενδεχόμενο να αναλάβει τη Συρία η Μουσουλμανική Αδελφότητα, με την υποστήριξη της Τουρκίας, ήταν πιο ανησυχητικό από τη συνέχιση της διακυβέρνησης του Άσαντ. Σε αυτό το πλαίσιο, η προτίμηση του Ισραήλ ήταν «ο διάβολος που γνωρίζουν» —ο Άσαντ— παρά ένα αβέβαιο μέλλον με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.

 

Κατά τη διάρκεια της πρώτης περιόδου της Ισλαμικής Δημοκρατίας διαμορφώνονται δύο τάσεις στην διαμόρφωση αποφάσεων της εξωτερικής πολιτικής. Η μία είναι η πιο ριζοσπαστική και η άλλη η πραγματιστική.

 

 

 

 

 

Η επίθεση του Ισραήλ στο ιρανικό προξενείο της Δαμασκού και η δολοφονία πέντε ανώτατων και ανώτερων Ιρανών αξιωματικών μπορεί να αποδοθεί σε τρεις λόγους που είναι σε μεγάλο βαθμό αλληλένδετοι. Πρώτον, είναι πιθανό ότι αποτελεί προοίμιο μιας γενικής επίθεσης του Ισραήλ κατά της Χεζμπολάχ ανάλογη με αυτή εναντίον της Χαμάς μετά το τέλος της επίθεσης στη Γάζα. Η δολοφονία των Ιρανών ανώτατων αξιωματικών που ήταν υπεύθυνοι για τη Συρία, τον Λίβανο και την Παλαιστίνη αποδυναμώνει πολύ την επιτελική αποτελεσματικότητα της Χεζμπολάχ τους επόμενους μήνες. Δεύτερον, η επίθεση είναι ένα μήνυμα προς τις ΗΠΑ μετά την στάση τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το μήνυμα είναι ότι το Ισραήλ θέτει τις στρατηγικές προτεραιότητες στη Μέση Ανατολή και όχι η Ουάσιγκτον.

Οι εκλογές για Πρόεδρο στο Ιράν είχαν «διαφύγει» της προσοχής των ΜΜΕ στην Δύση. Μόλις πρόσφατα το Foreign Affairs διέθεσε μια σύντομη ανάλυση για τις εκλογές προβάλλοντας μια μάλλον απλουστευτική εικόνα των προεδρικών αναμετρήσεων στο Ιράν. Βασικός άξονας της ανάλυσης ήταν ότι στα τελευταία είκοσι χρόνια η ιρανική κοινωνία ψηφίζει εκείνο τον υποψήφιο που δεν αποτελεί επιλογή του καθεστώτος και ιδιαίτερα εναντίον του υποψηφίου που υποστηρίζεται από τον Ανώτατο Θρησκευτικό Ηγέτη, Αγιατολάχ Χαμενεΐ. Η προσέγγιση αυτή δεν εξηγεί βέβαια την εκλογή Αχμαντινετζάντ αλλά εκεί, σύμφωνα με τους υποστηρικτές της, έγινε νοθεία οπότε δεν δημιουργείται πρόβλημα στο ερμηνευτικό σχήμα.

Professor Roussos spoke to Greek News Agenda* about the study of the Muslim World, the Syrian crisis and its repercussions, the Islamic State, Turkey, Iran, and the European stance on the refugee crisis:

The purpose of this paper is to analyse the Syrian crisis and its regional repercussions in three circles. The first circle refers to Syria’s neighbourhood i.e. Turkey, Iraq and Lebanon. The second circle concerns the Arab-Israeli conflict comprising Israel, the Palestinians and Jordan. The third one is the great regional circle, which refers to the antagonism for regional hegemony and includes Iran, Saudi Arabia, Turkey, Egypt, Qatar and of course the USA.

Though European and American interest in now focused in the dramatic uprising in Syria, another major country of the region, Iraq, seems to be few steps away from the abyss of an all-out sectarian strife. United States’ record in Iraq seems rather bleak. They prevented the re-creation of a strong Iraqi military, which could guarantee internal and external security and become a steam engine for state building.

The “Arab Spring” and the uprisings ac ross the region led to two “paradoxes” that few antic ipated at the outset. F irst, the ascent of the Saudi Kingdom as the Sunni regional hegemon and the second, the newrole of the USA as the mainstay of democ ratic change not against radical regimes, as it was the neo-conservative case, but at the expense of regional friendships and allegiances in E gypt, Tunisia and Yemen. In other words, the democ ratic wave has strengthened the regional position of the most undemoc ratic and pre-modern political and soc ial system in the Middle E ast and has enhanced the American soft power in a region where antiAmericanism was skyrocketing.

Though not in the forefront of the mass media coverage of the Middle East and often overshadowed by more spectacular but not necessarily more important players, Syria remains the key to many issues in the Middle East. The Syrian regime has survived American neo-conservative regime-change assault on the region and at the same time it plays a pivotal role in four interdependent fields of regional antagonism: Lebanon, the Israeli-Palestinian conflict, the regional Arab order and, last but not least, the issue of Iranian hegemony.

Rioting in Athens became headlines around the world as the ?holy babies? of the ancient cradle of democracy came to signal a long awaited death of a societal paradigm. To become clearer there are three types of problems behind the phenomenon of youth rioting in Greece: structural, strategic and tactical. The first, which I call it structural, has to do with the system of values, moral codes, social norms that glue together the state, civil and social institutions, create certain collective expectations and set generally approved limitations in political and social action.