ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ, ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ & ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

The long-awaited new strategy on Afghanistan seems to be an ill-fated reproduction of the strategy employed in Iraq. Not only does it take for granted that the Iraqi case is successful in the long run, but it also fails to grasp the fundamental differences between the two cases. Most importantly, although it notes the interconnection between Afghanistan and Pakistan, it fails to address the latter properly. Consequently, even a limited-aims strategy of defeating al-Qaeda and entering a political compromise with the Taliban seems unattainable.

Τη βομβιστική επίθεση στη Βοστόνη ακολούθησε μια εμμονική υπερανάλυση της οικογενειακής και προσωπικής ζωής των αδερφών Τσαρνάεφ. Αναμφισβήτητα η προβληματική ενσωμάτωση του μεγαλύτερου αδερφού Ταμερλάν και η διάλυση της οικογένειας Τσαρνάεφ (θεσμός ιερός για τις κοινωνίες του Καυκάσου) δεν είναι άνευ σημασίας, ωστόσο, η συνήθης πρακτική να αποδίδονται ψυχο-παθολογικά κίνητρα στα περιστατικά πολιτικής βίας μπορεί να είναι κοινωνικά «παρήγορη», αλλά είναι παραπλανητική γιατί τα απεκδύει από κάθε ιδεολογική διάσταση. Η ισλαμιστική πολιτική βία σε καμία περίπτωση δεν είναι αλόγιστη, αλλά εντάσσεται σ' ένα σαφές ιδεολογικό και στρατηγικό πλαίσιο. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η εθνικότητα των δραστών είναι καθαρά «συμπτωματική». Το τσετσενικό κίνημα είναι αμιγώς εθνικοαπελευθερωτικό (ανεξάρτητα αν στην πορεία για διάφορους λόγους «ισλαμοποιήθηκε») και ουδέποτε έπληξε μη ρωσικούς στόχους. Συνεπώς, η δράση των Τσαρνάεφ κινείται στα χνάρια του ριζοσπαστικού –τακφίρι ή τζιχαντικού- ισλαμισμού και ακολουθεί τη στρατηγική και επιχειρησιακή λογική του.

Εν αντιθέσει με τις προηγηθείσες εξεγέρσεις (με μερική εξαίρεση αυτή της Λιβύης), που περιορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στο εσωτερικό των χωρών, η εξέγερση στη Συρία διαχειρίζεται την τύχη ευρύτερων περιφερειακών σχέσεων και ως εκ τούτου προσελκύει δρώντες, που ευελπιστούν να διαμορφώσουν την κατάσταση ή είναι παθητικοί αποδέκτες της.

Είναι κοινό μυστικό ότι όταν κανείς αξιολογεί μια πληροφορία ή είδηση μεγαλύτερη σημασία έχει το ποιος το λέει και δευτερευόντως το τι λέει, καθώς η απόδοση της αλήθειας υποκρύπτει από μόνη της μια πολιτική σκοπιμότητα. Το ζήτημα της παρουσίας των salafi-jihadi στο Λίβανο και τη Παλαιστίνη δεν ξέφυγε από αυτή τη λογική.

Under different circumstances Abu Musíab al-Suri could have been an established academic as he is characterized by strict methodological adherence, intellectual arrogance, inclination to self-citation, strained relations with colleagues and thirst for recognition. Nevertheless, the current international situation renders his candidacy for a university chair out of question. Hence, he rightfully occupies a position in the unofficial intelligencia of militant jihadi Islamism and he holds the undisputed chairmanship in the ëdepartment of strategics. However, more than that and besides his intellectualism, he is an ëadeptí heir of the tradition of field guerrilla warfare theoreticians. If unconventional warfare is doomed to irrelevance in the face of superior technology, organization and intelligence of the modern armies, Suri appears to give it a new breath.

We are not done with war yet. World's pacifists can sit aside and think of new ways to uproot the social or political causes of conflict or wait for the next turning point in history to proclaim the end of war and be once again disappointed. In the meantime, as war remains relevant, Richard Shultz and Andrea Dew attempt to shed some light on the "something new, something old" nature of contemporary warfare that seems to puzzle many state officials and academics, even more so since a glaring example of it (Iraq) is bogging down the world's superpower.

Η ισραηλινό-παλαιστινιακή διαμάχη έχει τη μαγική ιδιότητα να προσελκύει αυτόματα την προσοχή σε κάθε φαινομενική αναμόχλευση, παρά τα επαναλαμβανόμενα αποτυχημένα μοτίβα της. Και σε αυτή τη περίπτωση, όμως, η νέα “συμφιλίωση” Φατάχ-Χαμάς, οι ομιλίες του Ομπάμα και του Νετανιάχου στην Ουάσιγκτον, δεν φαίνεται να αποτελούν τίποτα παρά επιτόπιους ελιγμούς. Ωστόσο, αυτοί οι “άσκοποι ελιγμοί” γίνονται εν μέσω “Αραβικής Άνοιξης” και τα “νέα” από το εδώ και αρκετά χρόνια στάσιμο περιφερειακό μέτωπο “μαθαίνονται” στο Ισραηλινο-Παλαιστινιακό.

Osama is dead. Seemingly, there couldn’t be a worst time for alQaeda. The death of a leader in the midst of confusing and challenging developments is never good news for a militant “vanguard” organization like Al Qaeda, who together with the Salafi-jihadi current in general, found themselves up against the wall by the untimely winds of the Arab Spring. Nevertheless, by one of those twists of history, the death of Osama may turn into a very timely development for the survival of “Jihad