Η νίκη του Likud και του Benjamin Netanyahu στις ισραηλινές εκλογές της 17ης Μαρτίου προκάλεσε πολλές αντιδράσεις για διάφορους λόγους. Αρχικά διότι κανείς δεν την περίμενε, αλλά κυρίως λόγω των δηλώσεων του Ισραηλινού πρωθυπουργού περί μη ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους κατά την πρωθυπουργία του. Η νέα κυβέρνηση της χώρας, αποτελούμενη αποκλειστικά από κόμματα της δεξιάς και άκρα δεξιάς, σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όπου συμμετείχαν και κεντρώα κόμματα, έχει να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη πίεση της διεθνούς κοινότητας στο θέμα της Παλαιστίνης. Ιδίως οι σχέσεις του Ισραήλ με τις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στο ναδίρ, και θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να υπάρξει αναθέρμανση τους. 

Τη βομβιστική επίθεση στη Βοστόνη ακολούθησε μια εμμονική υπερανάλυση της οικογενειακής και προσωπικής ζωής των αδερφών Τσαρνάεφ. Αναμφισβήτητα η προβληματική ενσωμάτωση του μεγαλύτερου αδερφού Ταμερλάν και η διάλυση της οικογένειας Τσαρνάεφ (θεσμός ιερός για τις κοινωνίες του Καυκάσου) δεν είναι άνευ σημασίας, ωστόσο, η συνήθης πρακτική να αποδίδονται ψυχο-παθολογικά κίνητρα στα περιστατικά πολιτικής βίας μπορεί να είναι κοινωνικά «παρήγορη», αλλά είναι παραπλανητική γιατί τα απεκδύει από κάθε ιδεολογική διάσταση. Η ισλαμιστική πολιτική βία σε καμία περίπτωση δεν είναι αλόγιστη, αλλά εντάσσεται σ' ένα σαφές ιδεολογικό και στρατηγικό πλαίσιο. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η εθνικότητα των δραστών είναι καθαρά «συμπτωματική». Το τσετσενικό κίνημα είναι αμιγώς εθνικοαπελευθερωτικό (ανεξάρτητα αν στην πορεία για διάφορους λόγους «ισλαμοποιήθηκε») και ουδέποτε έπληξε μη ρωσικούς στόχους. Συνεπώς, η δράση των Τσαρνάεφ κινείται στα χνάρια του ριζοσπαστικού –τακφίρι ή τζιχαντικού- ισλαμισμού και ακολουθεί τη στρατηγική και επιχειρησιακή λογική του.

Εν αντιθέσει με τις προηγηθείσες εξεγέρσεις (με μερική εξαίρεση αυτή της Λιβύης), που περιορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στο εσωτερικό των χωρών, η εξέγερση στη Συρία διαχειρίζεται την τύχη ευρύτερων περιφερειακών σχέσεων και ως εκ τούτου προσελκύει δρώντες, που ευελπιστούν να διαμορφώσουν την κατάσταση ή είναι παθητικοί αποδέκτες της.

Στο τέλος ενός καυτού Ιουλίου η “αραβική άνοιξη” δίνει την εντύπωση ότι ασθμαίνει και ότι έχει απολέσει τον αρχικό δυναμισμό της. Η διαπίστωση αυτή έρχεται να συνδεθεί με παλαιότερες αναλύσεις μας στο ΚΕΜΜΙΣ, οι οποίες είχαν επισημάνει ότι η διαδικασία μετά- βασης σε μια φιλελεύθερη αλλά όχι πλήρως δημοκρατική κοινωνία θα είναι μακρά, με οπι- σθοδρομήσεις και αντιφάσεις.

Η Υεμένη βρίσκεται (και πάλι) σε κρίση, η οποία όμως φαίνεται να είναι διαφορετική από τις προηγούμενες: φυλές, κοινωνικά στρώματα, ακτιβιστές, πολιτικά κόμματα, αντάρτες, al Qaeda, στρατός και καθεστώς διαπλέκονται μαζί με τη φτώχεια, την υπανάπτυξη, την ανε- λευθερία, την απουσία δημοκρατίας και τους φρενήρεις ρυθμούς αύξησης του πληθυσμού παράγοντας ένα εκρηκτικό μείγμα, το οποίο εξερράγη με τη σπίθα της Αραβικής Άνοιξης, που μεταφέρθηκε μέσω των διαδικτυακών μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Είναι ίσως πρόωρο να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τις πιθανές στρατηγικές επιπτώσεις της αιματηρής ισραηλινής επιδρομής στη νηοπομπή Free Gaza. Παρά τον αποτροπιασμό που η πράξη αυτή εγείρειως κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου αλλά και ως προσβολή κάθε έννοιας ηθικής στις σχέσεις μεταξύ κρατών, δεν είναι σίγουροαν τοτραγικόαυτόπεριστατικόαποτελεί έναακόμη επεισόδιοστημακράιστορία της αραβο-ισραηλινής διαμάχης ή αν σηματοδοτεί μια καμπή για τις σχέσεις του Ισραήλ με τον υπόλοιπο κόσμο. Πιθανότατα να ισχύειτο πρώτο, αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ορισμένους παράγοντες.

Η Υεμένη, τοποθετημένη στο νότιο άκρο της Αραβικής Χερσονήσου, αποτελεί ζωτικό σημείο για την ασφάλεια των ενεργειακών ροών από κα ιπρος τον ΙνδικόΩκεανό. Καθώς ο Ινδικός Ωκεανός μετατρέπεται σε επίκεντρο του περιφερειακού ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ, Ινδίας και Κίνας, η ανάδειξη της τρομοκρατικής οργάνωσης αλ Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο δημιουργεί εύλογες ανησυχίες για τη σταθερότητα της περιοχής.

Η ομιλία του Αμερικανού Πρόεδρου στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου στις 4 Ιουνίου, επιχείρησε να δώσει μια νέα ώθηση στις σχέσεις Ισλάμ-Δύσης. Παράλληλα έθεσε ορισμένες σημαντικές παραμέτρους της νέας εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ όσον αφορά την αντιμετώπιση του ισλαμικού εξτρεμισμού, τις προτεραιότητες των δυτικών στρατηγικών συμμαχιών και την αραβοϊσραηλινή διένεξη, τις οποίες επιχειρεί να αξιολογήσει η παρούσα ανάλυση.

"Βδομήντα χρόνια ολάκερα τώρα θυμάμαι, κι έχω σ? αυτό το διάστημα ιδωμένα ώρες φριχτές και πράγματα παράξενα όμως μπροστά σε αυτήν τη νύχτα όσα έχω δει μου φαίνονται σαν τιποτένια πράγματα?" Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Μάκβεθ.

?Ολοι οι πόλεμοι πρέπει να τελειώνουν? είναι ο τίτλος ενός σημαντικού βιβλίου του Φρεντ Ικλέ, πρώην αξιωματούχου του Πενταγώνου και στρατηγικού αναλυτή. Στη Μέση Ανατολή ο Μπάρακ Ομπάμα πρέπει να τελειώσει δύο πολέμους, να μην αρχίσει έναν τρίτο και να κάνει μια ειρήνη. Αν θέλαμε να δούμε όλα αυτά με το πρίσμα των αμερικανικών προτεραιοτήτων, θα πρέπει να τελειώσει ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, να μη γίνει σύγκρουση με το Ιράν, να συντελεστεί η ομαλή αποχώρηση από το Ιράκ και να επιτευχθεί ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και των εναπομεινάντων Αράβων ?αντιπάλων? Παλαιστινίων και Σύρων. Μοιάζει ακατόρθωτο εγχείρημα.