Η αδράνεια του καθεστώτος στο ζήτημα των πολιτικών μεταρρυθμίσεων σε συνδυασμό με την οικονομική αποτυχία των κυβερνητικών προγραμμάτων ανάπτυξης κατέστησε τη Συρία μια χώρα υποψήφια για εξέγερση. Οι παράγοντες που ξεχωρίζουν το καθεστώς της Συρίας από εκείνα της Αιγύπτου, της Τυνησίας και της Υεμένης και του δίνουν κάποια λαϊκή νομιμοποίηση είναι η στήριξη που παρέχει η Δαμασκός στην Χεζμπολάχ και την Χαμάς καθώς και η εμπόλεμη κατάσταση με το Ισραήλ εξαιτίας της κατοχής των υψωμάτων του Γκολάν. Ωστόσο η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ισχύει από το 1963[1], η διαφθορά, η φτώχεια, η ανεργία, ο μονοκομματισμός. η στέρηση των στοιχειωδών πολιτικών δικαιωμάτων αποτελούν παράγοντες που ευνοούν την εξέγερση στη Συρία όπως και στην περίπτωση της Αιγύπτου, της Τυνησίας και της Υεμένης.

In his first appearance before the Knesset's Foreign Affairs and Defense Committee , the Israel's newly appointed Chief of Staff Benny Gantz, declared that in future military confrontations with either Hezbollah or Hamas, the rules of war that have existed until now will dramatically change. The Chief of Staff stressed that the IDF will have to use overwhelming intensive firepower against these enemies in the first stages of the confrontation.

Ζούμε μια από τις τελευταίες ευκαιρίες για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, με ύπαρξη δύο βιώσιμων κρατών του Ισραήλ και της Παλαιστίνης σε σύνορα ασφαλή και διεθνώς αναγνω- ρισμένα. Το αίτημα της Παλαιστινιακής Αρχής να λάβει το καθεστώς του κράτους-μέλους του ΟΗΕ είναι ουσιαστικά η συνέχεια της Αραβικής Ειρηνευτικής Πρωτοβουλίας του 2002 και ως τέτοια πρέπει να εξεταστεί. Άλλωστε η ομιλία του Παλαιστίνιου Προέδρου, Μαχμού- ντ Αμπάς στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στην οποία ανακοίνωσε το αίτημα της Παλαι- στινιακής Αρχής, όχι μόνο αναφερόταν ρητά στην Αραβική Πρωτοβουλία αλλά περιείχε βασικές παραμέτρους της, όπως τα σύνορα της 4ης Ιουνίου 1967, μια λύση για το προσφυ- γικό ζήτημα μετά από διαπραγματεύσεις και βέβαια την αναγνώριση και την πολιτική νομι- μοποίηση του κράτους του Ισραήλ.

Στις 30 και 31 Μαρτίου του 2009 πραγματοποιήθηκε η σύνοδος του Αραβικού Συνδέσμου στηΝτόχα, στο Κατάρ. Το ζήτημα το οποίο κυριάρχησε στην ατζέντα της συνόδου είναι η συσπείρωση των αραβικών κρατών, ώστε να ξεπεραστεί η πόλωση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των δύο αραβικών στρατοπέδων κατά τις ισραηλινές επιδρομές στη Γάζα το Δεκέμβριο του 2008.

Η καταστροφική και τραγική επιχείρηση του ισραηλινού στρατού στη Γάζα ανέδειξε μια προϊούσα παράδοξη και ιδεολογικά αντιφατική όσμωση της Αριστεράς στην Ευρώπη και στη χώρα μας με τα ρεύματα του ακραίου πολιτικού Ισλάμ στη Μέση Ανατολή αλλά και αλλού. Οι εκδηλώσεις αυτής της όσμωσης μπορούν να αναζητηθούν σε πολλά σημεία και περιστάσεις

Το “Resistance, the essence of the Islamist revolution”είναι ένα βιβλίο εντός του οποίου ο Alastair Crooke, αν και πραγματεύεται ένα εξαιρετικά πολυδιάστατο και “ευαίσθητο” θέμα, εντούτοις κατορθώνει και, εκτός του γεγονότος ότι το καθιστά προσιτό σε ένα αρκετά ευρύ κοινό, αναδεικνύει τις αιτίες για ορισμένα από τα πλέον φλέγοντα προβλήματα των σχέσεων της Δύσης με τον ισλαμικό κόσμο.

Με την κατάρρευση των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής και με τη συμφωνία επαναπροσέγγι- σης Φατάχ-Χαμάς της 23ης Απριλίου 2014, μεταβλήθηκαν κατά τρόπο ουσιώδη οι ισορροπίες στη διένεξη Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Η παλαιστινιακή πολιτική πραγματικότητα καλείται να επιλέξει στρατηγική ως προς το Ισραήλ και τη διαμεσολαβητική ισχύ των ΗΠΑ. Καλείται επί- σης να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίον θα διαχειρισθεί τον 7ετή πολιτι- κό διχασμό που μεσολάβησε. Παράλληλα, η ισραηλινή πλευρά προσπα- θεί να σφυγμομετρήσει τις πολιτικές τάσεις που θα επικρατήσουν στη Ραμάλα και στη Γάζα μετά τη συμφωνία της παλαιστινιακής επαναπρο- σέγγισης, ενώ όλα εξαρτώνται από το εάν και κατά πόσον θα τεθούν οι προϋποθέσεις εκείνες που θα καταστήσουν εφικτή τη συνέχεια της ειρηνευτικής διαδικασίας

Η ισραηλινό-παλαιστινιακή διαμάχη έχει τη μαγική ιδιότητα να προσελκύει αυτόματα την προσοχή σε κάθε φαινομενική αναμόχλευση, παρά τα επαναλαμβανόμενα αποτυχημένα μοτίβα της. Και σε αυτή τη περίπτωση, όμως, η νέα “συμφιλίωση” Φατάχ-Χαμάς, οι ομιλίες του Ομπάμα και του Νετανιάχου στην Ουάσιγκτον, δεν φαίνεται να αποτελούν τίποτα παρά επιτόπιους ελιγμούς. Ωστόσο, αυτοί οι “άσκοποι ελιγμοί” γίνονται εν μέσω “Αραβικής Άνοιξης” και τα “νέα” από το εδώ και αρκετά χρόνια στάσιμο περιφερειακό μέτωπο “μαθαίνονται” στο Ισραηλινο-Παλαιστινιακό.

Turkey’s friendly relations with Hamas and Hezbollah constitute an indisputable reality in the Middle East the last six years. The AKP government has brought Turkey closer to the two radical Islamist organisations, to the detriment of the country’s long existing relations with Israel and the West, and despite the harsh internal reactions by the Kemalist establishment. Dynamics have started to change in the region. It remains to be seen what these changes will bring about for all Middle Eastern countries.