ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ, ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ & ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

Although no state has officially recognized its independence, Somaliland operates as a democratic, de facto state since the 18th of May 1991, when it unilaterally declared its independence from the Republic of Somalia. The purpose of this article is to attempt to construct a critical debate on Somaliland’s independence and put forth arguments for and against the recognition of Somaliland’s independence, taking into consideration the historic realities of the county and the region. I will use a multidisciplinary approach to examine the topic in question by including political, economic, and legal analysis. The first part of the article is dedicated to the historical background of the region without which it is not possible to achieve a fruitful debate. The second part argues against the recognition of Somaliland; observing the political entity as an illegal entity being created by a particular clan (Isaaq) in order to serve personal interests, and as a proxy being used by foreign powers (mainly Ethiopia) in order to keep Somalia divided and weak.

Με την κατάρρευση των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής και με τη συμφωνία επαναπροσέγγι- σης Φατάχ-Χαμάς της 23ης Απριλίου 2014, μεταβλήθηκαν κατά τρόπο ουσιώδη οι ισορροπίες στη διένεξη Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Η παλαιστινιακή πολιτική πραγματικότητα καλείται να επιλέξει στρατηγική ως προς το Ισραήλ και τη διαμεσολαβητική ισχύ των ΗΠΑ. Καλείται επί- σης να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίον θα διαχειρισθεί τον 7ετή πολιτι- κό διχασμό που μεσολάβησε. Παράλληλα, η ισραηλινή πλευρά προσπα- θεί να σφυγμομετρήσει τις πολιτικές τάσεις που θα επικρατήσουν στη Ραμάλα και στη Γάζα μετά τη συμφωνία της παλαιστινιακής επαναπρο- σέγγισης, ενώ όλα εξαρτώνται από το εάν και κατά πόσον θα τεθούν οι προϋποθέσεις εκείνες που θα καταστήσουν εφικτή τη συνέχεια της ειρηνευτικής διαδικασίας

Εν αναμονή των αποτελεσμάτων της αμερικανικής μεσολαβητικής προσπάθειας για την συνέχιση των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής, η Ισραηλινή επικαιρότητα το τελευταίο χρονικό διάστημα απασχολήθηκε έντονα από τις πολιτειακές και νομοθετικές αλλαγές που προώθησε η κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Μπενιαμίν Νετανιάχου. Οι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πολιτικές εξελίξεις που σημειώθηκαν από το καλοκαίρι του 2013 έως και την άνοιξη του 2014, κατέδειξαν ξεκάθαρα όλο το φάσμα των κομματικών διαφορών και των ιδεολογικών συσχετισμών στο σημερινό Ισραήλ, επικαιροποιώντας και πάλι ποικίλους προβληματισμούς περί των πολιτειακών κανόνων που διέπουν το πολιτικό σύστημα της χώρας. Αφορμή στάθηκαν τρία σημαντικά νομοθετήματα, η διαδικασία ψήφισης των οποίων περαιώθηκε από την Κνέσετ τη δεύτερη εβδομάδα του Μαρτίου 2014. Ο αναθεωρημένος 'Θεμελιώδης Νόμος περί Διακυβέρνησης', ο 'Θεμελιώδης Νόμος περί Δημοψηφίσματος' και ο 'Νόμος περί Στρατεύσεως των Μαθητών των Εβραϊκών Θρησκευτικών Σχολών' άφησαν έντονα το στίγμα τους στον Ισραηλινό κοινοβουλευτικό βίο και έγιναν αφορμή να εκδηλωθούν ποικίλες ιδεολογικές και κομματικές αντεγκλήσεις και συγκλήσεις –δίνοντάς μας σαφή εικόνα περί της παρούσας πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας στο σημερινό Ισραήλ.

Η κρίση στη Συρία αποτελεί από τη μία πλευρά μέρος της καθυστερημένης ένταξης της περιοχής στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και από την άλλη το τέλος του νεωτερικού πολιτικού-ιδεολογικού προγράμματος του αραβικού εθνικισμού. Ο ανταγωνισμός για την περιφερειακή ηγεμονία συμπλέκεται με προ-νεωτερικές συγκρούσεις δημιουργώντας ένα πολύ προβληματικό γεωπολιτικό σκηνικό.

Religion and politics constitute a relationship around which human affairs clustered since time immemorial. Faith in one or more superior beings already existed before the very first moment that people started perceiving themselves as members of an entity, irrespectively of its level of institutionalisation of power and formality of interpersonal relations. From the first family-based nomad communities where decisions were made on the basis of the Gods-sent omens till George W. Bush’s references to God and al-Qaeda’s Allah-inspired mission and ideology, religion was always centrally placed in politics (Gentile, 2006; Bruce, 2003) and vice versa.

The aim of this essay is to show the way in which the political thought of Hassan al-Banna and Sayyid Qutb has influenced Islam’s non-religious (mainly social and political, i.e. ideological) aspects. The concepts of religion and ideology will be quickly examined both in relation to Islam and to each other as well, al-Banna’s and Qutb’s political thought will be thematically analysed, while in the end a critique will take place.

“War is the father of all and king of all” (Kirk, 1954, p. 245) is what Heraclitus claimed and even if it might be quite exaggerating, it is not far from reality. War has always been central in shaping human affairs and it constitutes one of the most ancient forms of politics, since it has been used since time immemorial by human beings trying to impose their will on other neighbouring entities. War has largely contributed towards changing the form, structure and composition of both the entities launching it and those on which it was being imposed, while it was a result of war that modern states have been born and developed.

The revolutions and the uprisings in the Middle East changed the balances in the region and, consequently, Russia’s perspective on it. Russia had to face the risk of losing relatively new gains, as well as dilemmas on which side to favour, especially in the case of Libya and Syria. It can be said that Moscow generally remained a “royal realist,” standing on the side of its interest and trying to adapt its policies to the ad hoc developments. The way Russian policy will develop and the extent to which the already made choices have been successful or not are both still “under process.”

The “Arab Spring” in general and especially the Egyptian peoples’ quest for democracy have dominated the reports, analyses as well as reportages of the international academia and Press during the last months. However, less attention has been paid to the reasons why a non-democratic regime in Egypt had lasted for so long. The analysis of these factors should give a clear picture to the reader of the great difficulty in toppling Mubarak’s system and the importance of the Egyptian peoples’ revolution.

Turkey’s friendly relations with Hamas and Hezbollah constitute an indisputable reality in the Middle East the last six years. The AKP government has brought Turkey closer to the two radical Islamist organisations, to the detriment of the country’s long existing relations with Israel and the West, and despite the harsh internal reactions by the Kemalist establishment. Dynamics have started to change in the region. It remains to be seen what these changes will bring about for all Middle Eastern countries.