Although no state has officially recognized its independence, Somaliland operates as a democratic, de facto state since the 18th of May 1991, when it unilaterally declared its independence from the Republic of Somalia. The purpose of this article is to attempt to construct a critical debate on Somaliland’s independence and put forth arguments for and against the recognition of Somaliland’s independence, taking into consideration the historic realities of the county and the region. I will use a multidisciplinary approach to examine the topic in question by including political, economic, and legal analysis. The first part of the article is dedicated to the historical background of the region without which it is not possible to achieve a fruitful debate. The second part argues against the recognition of Somaliland; observing the political entity as an illegal entity being created by a particular clan (Isaaq) in order to serve personal interests, and as a proxy being used by foreign powers (mainly Ethiopia) in order to keep Somalia divided and weak.
Με την κατάρρευση των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής και με τη συμφωνία επαναπροσέγγι- σης Φατάχ-Χαμάς της 23ης Απριλίου 2014, μεταβλήθηκαν κατά τρόπο ουσιώδη οι ισορροπίες στη διένεξη Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Η παλαιστινιακή πολιτική πραγματικότητα καλείται να επιλέξει στρατηγική ως προς το Ισραήλ και τη διαμεσολαβητική ισχύ των ΗΠΑ. Καλείται επί- σης να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίον θα διαχειρισθεί τον 7ετή πολιτι- κό διχασμό που μεσολάβησε. Παράλληλα, η ισραηλινή πλευρά προσπα- θεί να σφυγμομετρήσει τις πολιτικές τάσεις που θα επικρατήσουν στη Ραμάλα και στη Γάζα μετά τη συμφωνία της παλαιστινιακής επαναπρο- σέγγισης, ενώ όλα εξαρτώνται από το εάν και κατά πόσον θα τεθούν οι προϋποθέσεις εκείνες που θα καταστήσουν εφικτή τη συνέχεια της ειρηνευτικής διαδικασίας
Εν αναμονή των αποτελεσμάτων της αμερικανικής μεσολαβητικής προσπάθειας για την συνέχιση των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής, η Ισραηλινή επικαιρότητα το τελευταίο χρονικό διάστημα απασχολήθηκε έντονα από τις πολιτειακές και νομοθετικές αλλαγές που προώθησε η κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Μπενιαμίν Νετανιάχου. Οι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πολιτικές εξελίξεις που σημειώθηκαν από το καλοκαίρι του 2013 έως και την άνοιξη του 2014, κατέδειξαν ξεκάθαρα όλο το φάσμα των κομματικών διαφορών και των ιδεολογικών συσχετισμών στο σημερινό Ισραήλ, επικαιροποιώντας και πάλι ποικίλους προβληματισμούς περί των πολιτειακών κανόνων που διέπουν το πολιτικό σύστημα της χώρας. Αφορμή στάθηκαν τρία σημαντικά νομοθετήματα, η διαδικασία ψήφισης των οποίων περαιώθηκε από την Κνέσετ τη δεύτερη εβδομάδα του Μαρτίου 2014. Ο αναθεωρημένος 'Θεμελιώδης Νόμος περί Διακυβέρνησης', ο 'Θεμελιώδης Νόμος περί Δημοψηφίσματος' και ο 'Νόμος περί Στρατεύσεως των Μαθητών των Εβραϊκών Θρησκευτικών Σχολών' άφησαν έντονα το στίγμα τους στον Ισραηλινό κοινοβουλευτικό βίο και έγιναν αφορμή να εκδηλωθούν ποικίλες ιδεολογικές και κομματικές αντεγκλήσεις και συγκλήσεις –δίνοντάς μας σαφή εικόνα περί της παρούσας πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας στο σημερινό Ισραήλ.
Η κρίση στη Συρία αποτελεί από τη μία πλευρά μέρος της καθυστερημένης ένταξης της περιοχής στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και από την άλλη το τέλος του νεωτερικού πολιτικού-ιδεολογικού προγράμματος του αραβικού εθνικισμού. Ο ανταγωνισμός για την περιφερειακή ηγεμονία συμπλέκεται με προ-νεωτερικές συγκρούσεις δημιουργώντας ένα πολύ προβληματικό γεωπολιτικό σκηνικό.
Η ισραηλινό-παλαιστινιακή διαμάχη έχει τη μαγική ιδιότητα να προσελκύει αυτόματα την προσοχή σε κάθε φαινομενική αναμόχλευση, παρά τα επαναλαμβανόμενα αποτυχημένα μοτίβα της. Και σε αυτή τη περίπτωση, όμως, η νέα “συμφιλίωση” Φατάχ-Χαμάς, οι ομιλίες του Ομπάμα και του Νετανιάχου στην Ουάσιγκτον, δεν φαίνεται να αποτελούν τίποτα παρά επιτόπιους ελιγμούς. Ωστόσο, αυτοί οι “άσκοποι ελιγμοί” γίνονται εν μέσω “Αραβικής Άνοιξης” και τα “νέα” από το εδώ και αρκετά χρόνια στάσιμο περιφερειακό μέτωπο “μαθαίνονται” στο Ισραηλινο-Παλαιστινιακό.
Η ένθερμη αντιμετώπιση της Αραβικής Άνοιξης από τους Μουσουλμάνους της Ευρώπης, οι οποίοι προσδοκούσαν την αποκατάσταση της δημοκρατίας στις πατρίδες τους, ήταν αναμενόμενη. Η εδραίωση όμως των φόβων τους για τη μη αναίμακτη πολιτική μετάβαση ενέτεινε τις ανησυχίες τους για τη ρευστότητα του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού, τόσο στις επαναστατημένες πόλεις, όσο και στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπου ζουν
“Εντυπωσιακό το αεροπλανοφόρο σας κύριε αλλά εμείς πολεμάμε στην έρημο” ήταν, σύμφωνα με τον Patrick Porter, o τίτλος μιας βρετανικής στρατηγικής επιθεώρησης.[1] Αυτός ο τίτλος αποτελεί εισαγωγή στον “στρατιωτικό οριενταλισμό” της Γαλλίας και της Βρετανίας στην περίπτωση της Λιβύης.[2] Ο αρχικός σχεδιασμός των δύο χωρών ήταν απλός και ευκρινής: η παρουσία των πλοίων και των αεροπλάνων της συμμαχίας στα ανοικτά των λιβυκών ακτών, μερικές επιθέσεις εκ του μακρόθεν και η πολιτική νομιμοποίηση του ΟΗΕ και του ασθμαίνοντος Αραβικού Συνδέσμου θα ήταν αρκετά για να παραλύσουν το καθεστώς Καντάφι, να οδηγήσουν σε μαζικές αποσκιρτήσεις και στάσεις στο στρατόπεδο του δικτάτορα και, τέλος, να δώσουν τη νίκη στην αντιπολίτευση. Όταν γράφονταν αυτές οι σκέψεις ο ανωτέρω σχεδιασμός είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο.
Ζούμε πραγματικά ιστορικές στιγμές. Το δημοψήφισμα 9-16 Ιανουαρίου 2011 για την πιθανή απόσχιση του Νότιου Σουδάν από τη Δημοκρατία του Σουδάν έχει πλέον ολοκληρωθεί. Αν και τα επίσημα αποτελέσματα δεν έχουν ακόμη ανακοινωθεί, όλες οι πληροφορίες καταδεικνύουν ότι η συμμετοχή ξεπέρασε το 60% (γεγονός που καθιστά το δημοψήφισμα νομικά έγκυρο) και ότι έχει επικρατήσει με ισχυρή πλειοψηφία η επιλογή της απόσχισης. Αν πράγματι έχει συμβεί αυτό, τότε θα έχουμε μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις όπου τα αποικιοκρατικά σύνορα, που μέχρι σήμερα διαχωρίζουν τα κράτη της Αφρικής μεταξύ τους, μεταβάλλονται μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες.
«Δεν υπάρχουν ούτε αιώνιοι σύμμαχοι ούτε αιώνιοι εχθροί. Μόνο τα συμφέροντα είναι αιώνια...» Λόρδος Πάλμερστον Στην ρήση του Λόρδου Πάλμερστον όπως διατυπώθηκε στην Βουλή των Κοινοτήτων το 1848 απαντάται η προσέγγιση Ελλάδας- Ισραήλ το τελευταίο χρονικό διάστημα. Γιατί στις διεθνείς σχέσεις τα συμφέροντα είναι εκείνα που έχουν σημασία και κάθε «παίκτης» στη διεθνή σκηνή έχει καθήκον να τα επιδιώκει.
Η άνοδος στην εξουσία τους τελευταίους μήνες ακροδεξιών κομμάτων με εμφανή αντί- ισλαμικό χαρακτήρα σε παραδοσιακά φιλελεύθερες χώρες όπως η Ολλανδία και η Σουηδία, καθώς και η πρόσφατη δήλωση της γερμανίδας καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ για την αποτυχία του γερμανικού «πολυπολιτισμικού μοντέλου» εισήγαγαν δυναμικά στο ευρωπαϊκό πολιτικό προσκήνιο ζητήματα αναφορικά με τον εθνικισμό, την ξενοφοβία και τους μουσουλμάνους μετανάστες στην Ευρώπη.
Religion and politics constitute a relationship around which human affairs clustered since time immemorial. Faith in one or more superior beings already existed before the very first moment that people started perceiving themselves as members of an entity, irrespectively of its level of institutionalisation of power and formality of interpersonal relations. From the first family-based nomad communities where decisions were made on the basis of the Gods-sent omens till George W. Bush’s references to God and al-Qaeda’s Allah-inspired mission and ideology, religion was always centrally placed in politics (Gentile, 2006; Bruce, 2003) and vice versa.
The aim of this essay is to show the way in which the political thought of Hassan al-Banna and Sayyid Qutb has influenced Islam’s non-religious (mainly social and political, i.e. ideological) aspects. The concepts of religion and ideology will be quickly examined both in relation to Islam and to each other as well, al-Banna’s and Qutb’s political thought will be thematically analysed, while in the end a critique will take place.
“War is the father of all and king of all” (Kirk, 1954, p. 245) is what Heraclitus claimed and even if it might be quite exaggerating, it is not far from reality. War has always been central in shaping human affairs and it constitutes one of the most ancient forms of politics, since it has been used since time immemorial by human beings trying to impose their will on other neighbouring entities. War has largely contributed towards changing the form, structure and composition of both the entities launching it and those on which it was being imposed, while it was a result of war that modern states have been born and developed.
The revolutions and the uprisings in the Middle East changed the balances in the region and, consequently, Russia’s perspective on it. Russia had to face the risk of losing relatively new gains, as well as dilemmas on which side to favour, especially in the case of Libya and Syria. It can be said that Moscow generally remained a “royal realist,” standing on the side of its interest and trying to adapt its policies to the ad hoc developments. The way Russian policy will develop and the extent to which the already made choices have been successful or not are both still “under process.”
Το Κέντρο Μεσογειακών,Μεσανατολικών και Ισλαμικών Σπουδών φιλοξενεί πληθώρα διαφορετικών απόψεων στα πλαίσια του ελεύθερου ακαδημαϊκού διαλόγου. Οι απόψεις αυτές δεν αντανακλούν υποχρεωτικά τις απόψεις του Κέντρου. Η χρήση και αναπαραγωγή οπτικοακουστικού υλικού για τις ανάγκες της ιστοσελίδας του ΚΕΜΜΙΣ γίνεται για ενημερωτικούς, ακαδημαϊκούς και μη κερδοσκοπικούς σκοπούς κατά τα προβλεπόμενα του Νόμου 2121/1993 (ΦΕΚ Α' 25/4-3-1993) περί της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας, καθώς και του άρ.8 του Νόμου 2557/1997 (ΦΕΚ Α' 271/1997).
