As a result of the Syrian crisis, Shia’a and Sunni sporadic clashes are taking place mainly in northern Lebanon, including vindictive abductions and even arrests of politicians. Many analysts and politicians have been warning of a highly possible spillover of the Syrian crisis in Lebanon. First due to the intense sectarian character and vulnerability of Lebanon and second due to Hezbollah’s influence -backed by Syria and Iran- in the Lebanese political arena. The domestic realities of Lebanon and the critical situation of Hezbollah’s allies are bringing Hezbollah to a crossroad: will it join the fight to support Assad or not? The decisions to be made by the ‘Party of God’ at this point will be decisive not only for itself but for Lebanon as well.

This article seeks to explain the absence of legal reasoning behind the inaction in Syria, especially after the imposition of a No-Fly zone in Libya. After briefly explaining the legal framework regarding intervention today, the action in Libya is explained under that framework, while the situation is compared to that in Syria. The main goal of the article is to show that the only possible reasoning behind staying still in front of the massacres committed is basically realpolitik. However, it will be shown that intervention is not and should not by all means be cure-all.  

Last year’s events have caused a domino effect in the region of the Middle East and the developments could not have left the Hashemite Kingdom of Jordan unaffected. The impact of these events became apparent both on the domestic issues and on the relations of the Kingdom with other states and actors. To some extent the developments in Jordan resembled those in the rest of the Arab World. On the total, though, Jordan’s case is different.

After nine months of protes ts, escalating violenc e, and an es timated 5 ,0 0 0 civilian deaths, it appears that government and anti-regime forc es have reac hed a s talemate. T hough on the brink of a “slow motion collapse”, the Assad regime is determined to remain in power, and will continue its bloody campaign agains t dissenters at all cos ts. In the interes t of s tability and the regional balanc e of power, the United S tates and the international community have several potential polic y options to address the growing turmoil. T he urgenc y of the situation grows daily, as ac tors settle in for a “long winter of Arab discontent”, amids t signs of an emerging civil war.

The wave of regional uprisings reached Syria in mid- March, with opposition organisers and protesters being rounded up daily. The Syrian regime responded immediately using disproportionate force in order to quell protesters and emphasise the consequences of dissent. However, Syria’s internal frustration is of particular importance due to the country’s regional significance.

Though not in the forefront of the mass media coverage of the Middle East and often overshadowed by more spectacular but not necessarily more important players, Syria remains the key to many issues in the Middle East. The Syrian regime has survived American neo-conservative regime-change assault on the region and at the same time it plays a pivotal role in four interdependent fields of regional antagonism: Lebanon, the Israeli-Palestinian conflict, the regional Arab order and, last but not least, the issue of Iranian hegemony.

Το 2016 δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για τη Μέση Ανατολή, δεδομένης της πρόσφατης επιδείνωσης των σχέσεων Σαουδικής Αραβίας – Ιράν. Ο αντίχτυπος μιας τέτοιας κρίσης για την ευρύτερο ισλαμικό κόσμο υπήρξε ανέκαθεν εφιαλτικός, φτάνει να αναλογιστούμε ότι κάθε ένα από αυτά τα δύο κράτη θεωρεί δικαίωμά του να εκπροσωπεί σύσσωμους τους σουνίτες ή τους σιίτες αντίστοιχα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η παρούσα ένταση δεν αποτελεί κάτι το νέο και πρέπει να ιδωθεί υπό ένα αλληλένδετο γεωπολιτικό και ιδεολογικό πρίσμα, που υπερβαίνει την ένοπλη αντιπαράθεση μεταξύ των δεκάδων σουνιτικών πολιτοφυλακών και της Χεζμπολλάχ στα πεδία μαχών της Συρίας ή των Χούθι στα βουνά και τις πόλεις της Υεμένης.

Με τη συρο-ιρακινή κρίση να μαίνεται, το αμερικανικό υπουργείο Αμύνης αποφάσισε την έναρξη ενός νέου προγράμματος εκπαίδευσης μαχητών από τις τάξεις της λεγόμενης μετριοπαθούς αντιπολίτευσης στη Συρία στο πλαίσιο της διεθνούς προσπάθειας εναντίον του ISIS. Εκ πρώτης όψεως, η απόφαση αυτή φαίνεται πως αποσκοπεί στην κλιμάκωση του πολέμου κατά των Τζιχαντιστών στο μέτωπο της Συρίας, το οποίο παραμένει εν πολλοίς αμετάβλητο, λόγω της επικέντρωσης των επιθέσεων στο μέτωπο του Ιράκ. Ωστόσο η γεωπολιτική συνθετότητα της παρούσας κρίσης στη Μέση Ανατολή εκ των πραγμάτων δημιουργεί πολλαπλά περιθώρια ερμηνείας της απόφασης αυτής, κυρίως λόγω της άμεσης και έμμεσης εμπλοκής διάφορων αντιμαχόμενων μερών, σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.

Μετά την επισπεύδουσα και χωρίς σύνεση δήλωση της κυβέρνησης για συμμετοχή στην αμερικανική επίθεση κατά του ασαντικού καθεστώτος, πολλοί έθεσαν το ερώτημα ποια θα ήταν η ορθή πολιτική: να μείνουμε έξω από αυτήν την περιπέτεια χάνοντας κάθε πρωτοβουλία έναντι της γείτoνος ή να σπεύσουμε να δηλώσουμε προθυμία στα αιτήματα της υπερδύναμης αναμένοντας να κερδίσουμε από τα αποφάγια (leftovers) της ερντογανικής στρατηγικής; Θα επιχειρήσουμε να δούμε ποια θα ήταν η ορθότερη από πλευράς εθνικού συμφέροντος πολιτική, με συγκεκριμένα βήματα και πρακτικές προτάσεις.

Όπως κάθε γεγονός, η Αραβική Άνοιξη έχει αφήσει πολλούς κερδισμένους και πολλούς χαμένους. Από τους περιφερειακούς παίκτες όμως, ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν; Θα προσπαθήσω να απαντήσω στην ερώτηση, μιλώντας κυρίως για την περίπτωση της Συρίας η οποία βρίσκεται στην κρισιμότερη ίσως καμπή της σύγχρονης ιστορίας της.