ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ, ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ & ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

  • Ελληνικά
  • English
  • Αρχική
  • Σχετικά
    • ΚΕΜΜΙΣ
    • Η Ομάδα
  • Εκδόσεις
    • Επίκαιρη Ανάλυση
    • Middle East Bulletin
    • Κείμενα Ανάλυσης
    • Γνώμες
    • Βιβλιοκριτικές
    • Συνεντεύξεις
    • Kurdish Report
    • Turkey Report
    • Society and Culture Review
    • Εκθέσεις CRPME
  • Πηγές
  • Πολυμέσα
  • Εκδηλώσεις
  • Ανακοινώσεις
  • Επικοινωνία

  • Επίκαιρη Ανάλυση
  • Middle East Bulletin
  • Κείμενα Ανάλυσης
  • Γνώμες
  • Βιβλιοκριτικές
  • Συνεντεύξεις
  • Kurdish Report
  • Turkey Report
  • Society and Culture Review
  • Εκθέσεις CRPME

Εγγραφή

captcha 

*Σημειώνεται ότι τα άρθρα δημοσιεύονται είτε στα ελληνικά είτε στα αγγλικά και δεν μεταφράζονται.

*Καμία προσωπική σας πληροφορία δε χρησιμοποιείται για λόγους πέραν από την ενημέρωσή σας σχετικά με τις εκδόσεις του ΚΕΜΜΙΣ.

Διατηρείτε πάντα το δικαίωμα να απεγγραφείτε από το newletter μας οποιαδήποτε στιγμή θέλετε.

  • Αρχική
  • Εκδόσεις
  • Γνώμες
  • Points of view
  • Η Ελλάδα και ο συριακός εμφύλιος: προτάσεις πολιτικής
Πέμπτη, 12 Σεπτεμβρίου 2013 03:00

Η Ελλάδα και ο συριακός εμφύλιος: προτάσεις πολιτικής

Γράφτηκε από τον Sotiris Roussos
  • μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Εκτύπωση
  • E-mail
Twitter
Μετά την επισπεύδουσα και χωρίς σύνεση δήλωση της κυβέρνησης για συμμετοχή στην αμερικανική επίθεση κατά του ασαντικού καθεστώτος, πολλοί έθεσαν το ερώτημα ποια θα ήταν η ορθή πολιτική: να μείνουμε έξω από αυτήν την περιπέτεια χάνοντας κάθε πρωτοβουλία έναντι της γείτoνος ή να σπεύσουμε να δηλώσουμε προθυμία στα αιτήματα της υπερδύναμης αναμένοντας να κερδίσουμε από τα αποφάγια (leftovers) της ερντογανικής στρατηγικής; Θα επιχειρήσουμε να δούμε ποια θα ήταν η ορθότερη από πλευράς εθνικού συμφέροντος πολιτική, με συγκεκριμένα βήματα και πρακτικές προτάσεις.

Πρώτα έπρεπε να τεθούν οι στόχοι της ελληνικής πολιτικής. Ο στόχος δεν θα ήταν βέβαια ο τερματισμός της σύγκρουσης. Κάτι τέτοιο θα ήταν μαξιμαλιστικό και τελικά ατελέσφορο. Οι στόχοι θα ήταν τέσσερις. Πρώτον, η ανάδειξη της χώρας ως μεσολαβητικού διαύλου σε περιφερειακό επίπεδο, δεύτερον, η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και του προσφυγικού ρεύματος, τρίτον, η ανάδειξη της ανάγκης προστασίας και στήριξης των χριστιανικών πληθυσμών στη Συρία και γενικότερα στη Μέση Ανατολή, και τέταρτον, η αποσόβηση γεωπολιτικών εξελίξεων που θα έβαζαν σε κίνδυνο τη syria un inspectorθέση της Κύπρου και θα έθεταν εν αμφιβόλω τις προοπτικές εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων της Ελλάδας και της Κύπρου. Ο σχεδιασμός της υλοποίησης των στόχων αυτών θα μπορούσε να ανατεθεί σε μια ειδική ομάδα (task force) από εκπροσώπους της πολιτικής ηγεσίας, διπλωμάτες και ειδικούς εξωτερικούς συνεργάτες. Η ομάδα αυτή θα προχωρούσε στην επιστημονική καταγραφή της κατάστασης και θα πρότεινε επιμέρους κινήσεις.

Δεύτερον, θα έπρεπε να πραγματοποιηθούν επισκέψεις της ηγεσίας του υπουργείου Εξωτερικών, του υπουργού ή των υφυπουργών, σε όλες τις χώρες που εμπλέκονται στη συριακή κρίση έμμεσα ή άμεσα. Οι επισκέψεις αυτές δεν θα απέκλειαν κανέναν, θα περιελάμβαναν δηλαδή τη Βηρυτό, το Αμμάν, το Τελ Αβίβ, την Ντόχα, τη Ριάντ, την Άγκυρα και την Τεχεράνη. Σημαντικοί ειδικοί απεσταλμένοι (π.χ. πρώην υπουργοί ή πρέσβεις με προηγούμενη εμπειρία και επαφές στην περιοχή) θα μπορούσαν να έχουν επαφές με το συριακό καθεστώς. Επίσης, ειδικοί απεσταλμένοι θα αναλάμβαναν εκτεταμένες επαφές με πλευρές της συριακής αντιπολίτευσης και θα εγκαθιστούσαν σταθερές σχέσεις επικοινωνίας. Βέβαια οι επαφές σε υπουργικό επίπεδο θα έπρεπε να γίνουν και με τις ΗΠΑ και Ρωσία. Οι επισκέψεις θα καθιστούσαν τη χώρα προνομιακό συνομιλητή και δίαυλο προς την Ε.Ε., ιδιαίτερα μάλιστα αν σκεφτεί κανείς τη δυνατότητα της Ελλάδας να έχει καλές σχέσεις εμπιστοσύνης με όλα τα μέρη της σύγκρουσης.

Τρίτον, η Αθήνα θα μπορούσε να συγκαλέσει μια συνάντηση (όχι σύνοδο) όλων των ορθόδοξων προκαθημένων στη Μέση Ανατολή για να συζητηθεί το ζήτημα των συνεπειών των αραβικών εξεγέρσεων στη Μέση Ανατολή στη ζωή και την ίδια την ύπαρξη των χριστιανικών κοινοτήτων. Η σύσκεψη αυτή θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε ένα παρατηρητήριο για τις χριστιανικές κοινότητες στην περιοχή, σε συνεργασία με τον ΟΗΕ και την Ε.Ε.

Τέταρτον, αφού θα είχε περατωθεί ο κύκλος των διαβουλεύσεων και των επαφών με όλες τις πλευρές, η Ελλάδα θα έπρεπε να ζητήσει την έκτακτη σύγκληση του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων της Ε.Ε. με θέμα τη συριακή κρίση. Η Ελλάδα θα μπορούσε εκεί να καταθέσει δύο βασικές προτάσεις. Πρώτον, τη δημιουργία ενός ενιαίου κώδικα συμπεριφοράς (code of conduct) απέναντι στη συριακή κρίση και τη συγκρότηση μιας ενιαίας ευρωπαϊκής στρατηγικής απέναντι στις αραβικές εξεγέρσεις. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής θα έπρεπε να δημιουργηθεί θέση Ειδικού Απεσταλμένου της Ε.Ε. με ειδική ομάδα, κατά τα πρότυπα της δημιουργίας του Ειδικού Απεσταλμένου για την Ειρηνευτική Διαδικασία στη Μέση Ανατολή τη δεκαετία του 1990. Δεύτερον, την έναρξη μιας σοβαρής συζήτησης για την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος και την απαρχή μιας γενναίας αναθεώρησης του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ για τον αναλογικό επιμερισμό του προσφυγικού σε όλα τα κράτη-μέλη.

Τα παραπάνω θα καθιστούσαν τη χώρα μας σημαντικό εποικοδομητικό παίκτη στην περιοχή, με ρόλο που θα εκπήγαζε από πολιτικές αρχών και σεβασμού του διεθνούς δικαίου και όχι από ηγεμονικές αξιώσεις όπως αυτές γειτόνων της Συρίας. Αυτή η θέση θα αναβάθμιζε την Εsyria gas masksλλάδα, ιδιαίτερα μάλιστα τώρα που οι μετοχές της Τουρκίας είναι σε σταθερή πτώση στο πολιτικό χρηματιστήριο της περιοχής και όχι μόνο. Τέλος, θα δημιουργούσε τις καλύτερες προϋποθέσεις για λύσεις σε κρίσιμα προβλήματα όπως αυτό της αναθεώρησης του Δουβλίνο ΙΙ.

Και αν κάποιος θέσει το ζήτημα της έλλειψης κονδυλίων στη μνημονιακή διακυβέρνηση, υπάρχουν απαντήσεις. Μόνο οι πόροι για τη μετακίνηση χιλιάδων ανδρών και γυναικών των δυνάμεων ασφαλείας και των ΜΑΤ ανά την επικράτεια για την καταστολή των κοινωνιικών κινητοποιήσεων θα αρκούσαν για την υλοποίηση μιας συγκροτημένης εξωτερικής πολιτικής απέναντι στη συριακή κρίση.

Αντί όλων αυτών, οι ελληνικές κυβερνήσεις αναλώθηκαν σε μια μονομανία επισκέψεων στο Ισραήλ, αφήνοντας σε όλους τους άλλους την απόλυτη πρωτοβουλία κινήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ενίσχυση των σχέσεων με το Ισραήλ είναι επιθυμητή στο μέτρο που δεν συγκρούεται με τις πάγιες θέσεις της Ελλάδας για την τήρηση του διεθνούς δικαίου και της διεθνούς νομιμότητας και όταν δεν στοχεύει τρίτες χώρες. Δεν μπορεί όμως μόνο με αυτή τη συνεργασία να παίξει η Ελλάδα τον ρόλο που της αξίζει στην Μεσόγειο. Αν και έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος, η συνέχιση της συριακής κρίσης και οι περίπλοκες συνθήκες που θα δημιουργηθούν από μια ενδεχόμενη αμερικανική επέμβαση, συνηγορούν στην ανάληψη πρωτοβουλιών από την Ελλάδα όπως αυτές που αναλύθηκαν. Χρειάζεται όμως να υπάρχει η απαραίτητη πολιτική βούληση για πραγματικά πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.

 

** Το κείμενο έχει δημοσιευτεί, στο μεγαλύτερό του μέρος, στην εφημερίδα Ρήξη φ. 96

Ετικέτες
  • Greece
  • Syria
  • syrian crisis
  • Christians
  • EU
  • Ελλάδα
  • Συρία
  • συριακή κρίση
  • Χριστιανοί
  • ΕΕ
Sotiris Roussos

Σωτήρης Ρούσσος

Αναπληρωτής Καθηγητής με αντικείμενο «Διεθνείς Σχέσεις και Θρησκεία στη Μέση Ανατολή» στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και επιστημονικός υπεύθυνος του Κέντρου Μεσογειακών, Μεσανατολικών και Ισλαμικών Σπουδών (ΚΕΜΜΙΣ) στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Έχει επίσης διδάξει "Διεθνείς Σχέσεις στη Μ. Ανατολή και τον Τρίτο Κόσμο" στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.Διετέλεσε Πρόεδρος του Τμήματος την περίοδο 2008-2011. Την περίοδο 1997-2003 ήταν Εμπειρογνώμονας για τη Μέση Ανατολή στο Υπουργείο Εξωτερικών. Διετέλεσε μέλος των Task Force for Water Issues and the Palestinian Refugees του Ειδικού Απεσταλμένου της Ε. Ε. για τη Μέση Ανατολή και της Άτυπης Διεθνούς Ομάδας για την Ιερουσαλήμ. Την περίοδο 1997-1999 ήταν βασικό στέλεχος στην ομάδα οργάνωσης της ειρηνευτικής πρωτοβουλίας “Συναντήσεις των Αθηνών” μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών πολιτικών προσωπικοτήτων. Το 2009 ορίστηκε Εκπρόσωπος της Προεδρίας του ΟΑΣΕ για τους Μεσογειακού Εταίρους. Το 2012 διετέλεσε Visiting Scholar στο University of California, Santa Barbara (UCSB). Έχει συγγράψει βιβλία και άρθρα για την περιφερειακή ασφάλεια στη Μέση Ανατολή, το πολιτικό Ισλάμ και τους χριστιανούς στην Μέση Ανατολή.

Πατήστε εδώ για να δείτε το πλήρες βιογραφικό & τη λίστα των άρθρων του συγγραφέα

 

επιστροφή στην κορυφή
  • logo with shadow

Το Κέντρο Μεσογειακών,Μεσανατολικών και Ισλαμικών Σπουδών φιλοξενεί πληθώρα διαφορετικών απόψεων στα πλαίσια του ελεύθερου ακαδημαϊκού διαλόγου. Οι απόψεις αυτές δεν αντανακλούν υποχρεωτικά τις απόψεις του Κέντρου. Η χρήση και αναπαραγωγή οπτικοακουστικού υλικού για τις ανάγκες της ιστοσελίδας του ΚΕΜΜΙΣ γίνεται για ενημερωτικούς, ακαδημαϊκούς και μη κερδοσκοπικούς σκοπούς κατά τα προβλεπόμενα του Νόμου 2121/1993 (ΦΕΚ Α' 25/4-3-1993) περί της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας, καθώς και του άρ.8 του Νόμου 2557/1997 (ΦΕΚ Α' 271/1997).

Copyright © Copyright © 2016-17 CEMMIS 2023 All rights reserved. Custom Design by Youjoomla.com