The civil war in Libya has been in progress for more than eight years and the recent conferences in Berlin and Moscow seemed unable to provide a reliable solution. Both efforts aimed at putting an end tο the civil war and agreeing on a ceasefire. Consequently, both conferences were deemed ineffective, especially since the one side of the Libyan civil war, General Khalifa Haftar and the Libyan National Army (LNA), refuses to compromise with the officially recognized government of Libya, the General National Accord (GNA), which, as the civil war rages on, gradually loses domestic legitimacy and weakens.[1]

Με τη συρο-ιρακινή κρίση να μαίνεται, το αμερικανικό υπουργείο Αμύνης αποφάσισε την έναρξη ενός νέου προγράμματος εκπαίδευσης μαχητών από τις τάξεις της λεγόμενης μετριοπαθούς αντιπολίτευσης στη Συρία στο πλαίσιο της διεθνούς προσπάθειας εναντίον του ISIS. Εκ πρώτης όψεως, η απόφαση αυτή φαίνεται πως αποσκοπεί στην κλιμάκωση του πολέμου κατά των Τζιχαντιστών στο μέτωπο της Συρίας, το οποίο παραμένει εν πολλοίς αμετάβλητο, λόγω της επικέντρωσης των επιθέσεων στο μέτωπο του Ιράκ. Ωστόσο η γεωπολιτική συνθετότητα της παρούσας κρίσης στη Μέση Ανατολή εκ των πραγμάτων δημιουργεί πολλαπλά περιθώρια ερμηνείας της απόφασης αυτής, κυρίως λόγω της άμεσης και έμμεσης εμπλοκής διάφορων αντιμαχόμενων μερών, σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.

Όταν ο Sharif της Μέκκας, Χουσεΐν, κήρυξε μαζικό τζιχάντ τον Ιούνιο του 1916, καλώντας τους Άραβες της χερσονήσου, του Ιράκ και της Εύφορης Ημισελήνου σε ξεσηκωμό κατά της «άπιστης» κυβέρνησης των Νεότουρκων, διάβαινε εν γνώσει του τον δικό του Ρουβίκωνα: εκείνος ο παλιός κόσμος δε θα ήταν ποτέ πια ο ίδιος, αφού η διάρρηξη των δεσμών μεταξύ των δύο κύριων εθνοτικών συνιστωσών του ηγετικού μουσουλμανικού millet, ενεργοποίησε την διαδικασία πολιτικής χειραφέτησης των Αράβων από τους Οθωμανούς κυριάρχους τους.

Από το 1949 ώς το 1970 η Συρία ήταν ίσως η πιο ασταθής χώρα στον κόσμο. Ισχνά κοινοβουλευτικά διαλείμματα παρεμβάλλονταν ανάμεσα σε συνεχή στρατιωτικά πραξικοπήματα, περίπου ένα κάθε χρόνο. Μια χώρα μωσαϊκό εθνοθρησκευτικών ομάδων: Άραβες σουνίτες μουσουλμάνοι (περισσότεροι από το 50%), αλαουίτες (κλάδος των σιιτών μουσουλμάνων με πολλά στοιχεία όμως συγκρητισμού, περίπου 10%), χριστιανοί (ορθόδοξοι, Συροχαλδαίοι, καθολικοί, 10% του πληθυσμού), Κούρδοι (οι περισσότεροι σουνίτες μουσουλμάνοι, επίσης 10%), Δρούζοι και Αρμένιοι. Η ανάπτυξη του συριακού αραβικού εθνικισμού μονοπωλήθηκε στα χρόνια του μεσοπολέμου από τη σουνιτική μεγάλη γαιοκτημονική τάξη και λιγότερο από χριστιανούς ριζοσπάστες διανοούμενους. Η άνοδος του παναραβικού κινήματος Μπάαθ ήρθε κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ως αντίδραση μεσαίων στρωμάτων (επιστημόνων, επαγγελματιών και μετέπειτα στρατιωτικών) στη γαιοκτημονική πολιτική κυριαρχία και στην αδυναμία της να αντιπαρατεθεί στο Ισραήλ στον πόλεμο του 1948.

"ISIS: Inside the Army of Terror" follows ISIS throughout the years of its existence, with the scope of defining not only its origins but also the dynamics that transformed it from a minor jihadist group to a powerful worldwide menace. Michael Weiss and Hassan Hassan track ISIS since its very beginning as al-Qaeda in Iraq (AQI) up until the Charlie Hebdo attack in Paris, using the method of original interviews with US military intelligence and officers and western diplomats, as well as with ISIS fighters or people who got in touch with key people of the group. Their goal is to offer the readers the chance to form their own judgment about the growth of ISIS, by presenting the facts objectively and staying to the point.

Η κρίση στη Συρία αποτελεί από τη μία πλευρά μέρος της καθυστερημένης ένταξης της περιοχής στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και από την άλλη το τέλος του νεωτερικού πολιτικού-ιδεολογικού προγράμματος του αραβικού εθνικισμού. Ο ανταγωνισμός για την περιφερειακή ηγεμονία συμπλέκεται με προ-νεωτερικές συγκρούσεις δημιουργώντας ένα πολύ προβληματικό γεωπολιτικό σκηνικό.