Israel’s normalizing relations with various Arab countries brought the Palestinians once again before the bitter realization that time is working against them. It appears that this realization triggered a process of reconciliation among the Palestinians. Yet, will these efforts suffice to influence the course of the Palestinian Question within a rapidly changing regional environment?

 

 

 

 

 

 

Among the promises the U.S. President Donald J. Trump has made is the formulation of a plan to resolve the Israeli-Palestinian issue. To that end, the task was assigned to Jared Kushner, senior adviser to the White House and his son-in law.[1] However, the details of the plan known as the “Deal of the Century” are yet to be released. In the meantime, recent developments, generated by the actions taken by the U.S. administration and their implications on the both Israel and Palestine need to be taken seriously into consideration, as they directly influence the already fragile situation on the ground.

In most of Egypt, the revolution that broke out on January 25th, 2011, took the form of non-violent protest but in Sinai, which has historically been more turbulent and unstable, the rebellion became a full-blown military insurgency. Since the ousting of President Mohamed Morsi on the 3rdof July, 2013, the situation in the Sinai Peninsula has become even more critical. The tense relations between the Egyptian army and Gaza, the declared war of the Generals against the Muslim Brotherhood and the Jihadists, and the necessity of the Egyptian government’s compliance with the peace treaty of 1979 with Israel, all serve as factors to make things more complicated in times when the spirit of uprising is apparent all over the region.

The ongoing war in Gaza is a typical case of a war that is not meant to offer any significant change to the general equilibrium of the conflict. It is a strategic ?World War I?, an inconclusive trench war which was born out of the impasse of a truce and is destined for the stalemate of another one. It is an escalation towards a situation of limited options. Moreover, it is asymmetrical not only in terms of means and actors but also and most importantly in terms of aims: the Israeli side strives for military goals while Hamas? objectives are political.

Notwithstanding the political boundaries that were successfully concocted by internal clannish and private interests as well as by external hegemonies, the phenomenon of the Social Contract (Ummah), regardless of its constituents or size, still plays a most significant role in propelling hopes for better economic, political and social justice among the disbursed subjects. Such nostalgic hopes turn into apathy and frustration, depending on the prevailing events of the times. If however, the post Arab-Spring experience in Egypt or Libya or Iraq, Yemen or Syria, just to name a few, puts down firm roots over the region, then it goes without saying that a New Middle East, politically and culturally very different from the one we know today, will arise.

Η επιχείρηση του ισραηλινού στρατού στη Γάζα και οι συνεχιζόμενες επιθέσεις εντός της Δυτικής Όχθης από παραστρατιωτικές ομάδες Ισραηλινών εποίκων εναντίον Παλαιστινίων δεν αποτελούν βέβαια «απάντηση» στην δολοφονία των τριών Ισραηλινών εφήβων. Προφανώς αποτελούν τα δύο σκέλη ενός σχεδίου του Ισραήλ για αποδυνάμωση ή και εξάλειψη της Χαμάς ως στρατιωτικής και πολιτικής δύναμης. Σημαντικές δεξαμενές σκέψης που καλύπτουν σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα του Ισραήλ, προτρέπουν όχι απλά για αεροπορικές επιθέσεις και επιλεκτικές χερσαίες επιχειρήσεις αλλά για ανακατάληψη της Λωρίδας της Γάζας για ορισμένο χρονικό διάστημα ώστε να εφαρμόσουν τις τακτικές που εφαρμόστηκαν το 2002 κατά την επιχείρηση «Αμυντική Ασπίδα» εναντίον της δεύτερης παλαιστινιακής Ιντιφάντα.

Στις 30 και 31 Μαρτίου του 2009 πραγματοποιήθηκε η σύνοδος του Αραβικού Συνδέσμου στηΝτόχα, στο Κατάρ. Το ζήτημα το οποίο κυριάρχησε στην ατζέντα της συνόδου είναι η συσπείρωση των αραβικών κρατών, ώστε να ξεπεραστεί η πόλωση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των δύο αραβικών στρατοπέδων κατά τις ισραηλινές επιδρομές στη Γάζα το Δεκέμβριο του 2008.

Με την κατάρρευση των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής και με τη συμφωνία επαναπροσέγγι- σης Φατάχ-Χαμάς της 23ης Απριλίου 2014, μεταβλήθηκαν κατά τρόπο ουσιώδη οι ισορροπίες στη διένεξη Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Η παλαιστινιακή πολιτική πραγματικότητα καλείται να επιλέξει στρατηγική ως προς το Ισραήλ και τη διαμεσολαβητική ισχύ των ΗΠΑ. Καλείται επί- σης να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίον θα διαχειρισθεί τον 7ετή πολιτι- κό διχασμό που μεσολάβησε. Παράλληλα, η ισραηλινή πλευρά προσπα- θεί να σφυγμομετρήσει τις πολιτικές τάσεις που θα επικρατήσουν στη Ραμάλα και στη Γάζα μετά τη συμφωνία της παλαιστινιακής επαναπρο- σέγγισης, ενώ όλα εξαρτώνται από το εάν και κατά πόσον θα τεθούν οι προϋποθέσεις εκείνες που θα καταστήσουν εφικτή τη συνέχεια της ειρηνευτικής διαδικασίας