ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ, ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ & ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

Τη βομβιστική επίθεση στη Βοστόνη ακολούθησε μια εμμονική υπερανάλυση της οικογενειακής και προσωπικής ζωής των αδερφών Τσαρνάεφ. Αναμφισβήτητα η προβληματική ενσωμάτωση του μεγαλύτερου αδερφού Ταμερλάν και η διάλυση της οικογένειας Τσαρνάεφ (θεσμός ιερός για τις κοινωνίες του Καυκάσου) δεν είναι άνευ σημασίας, ωστόσο, η συνήθης πρακτική να αποδίδονται ψυχο-παθολογικά κίνητρα στα περιστατικά πολιτικής βίας μπορεί να είναι κοινωνικά «παρήγορη», αλλά είναι παραπλανητική γιατί τα απεκδύει από κάθε ιδεολογική διάσταση. Η ισλαμιστική πολιτική βία σε καμία περίπτωση δεν είναι αλόγιστη, αλλά εντάσσεται σ' ένα σαφές ιδεολογικό και στρατηγικό πλαίσιο. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η εθνικότητα των δραστών είναι καθαρά «συμπτωματική». Το τσετσενικό κίνημα είναι αμιγώς εθνικοαπελευθερωτικό (ανεξάρτητα αν στην πορεία για διάφορους λόγους «ισλαμοποιήθηκε») και ουδέποτε έπληξε μη ρωσικούς στόχους. Συνεπώς, η δράση των Τσαρνάεφ κινείται στα χνάρια του ριζοσπαστικού –τακφίρι ή τζιχαντικού- ισλαμισμού και ακολουθεί τη στρατηγική και επιχειρησιακή λογική του.

Although a thorough analysis of the political situation in the Horn of Africa needs to take Sudan, Djibouti, Ethiopia, Yemen, Kenya, Somaliland and Puntland, as well as colonial history into consideration, this article will merely stress the recent developments in Somali government reconstruction and the end of the civil war in a background of ensuing Islamic militancy present in the whole of East Africa.

Hamid Dabashi has argued that the Arab Spring challenges the postcolonial identity and creates a new emancipatory geographical imagination. The rapidly changing political geography in Egypt is indicating that the Left is searching for its political identity in the post-Mubarak era. Even though the Islamist domination in the political scene is obvious, the Left and the workers’ struggle has been intensified, despite the quandary. The fluid identities of most of the nascent coalitions are struggling to secure a place in this new geographical imagination.

Οι πρόσφατες εκλογές στο Ισραήλ δεν επαναβεβαίωσαν την ηγεμονική θέση της Δεξιάς αλλά και δεν την αμφισβήτησαν ουσιαστικά. Οι εκλογές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως οι εκλογές της εσωστρέφειας, οι εκλογές που ανέδειξαν ως πραγματικό νικητή τον Γιάιρ Λαπίντ, κάποιον που από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως η πιο απολιτική υποψηφιότητα.

Εν αντιθέσει με τις προηγηθείσες εξεγέρσεις (με μερική εξαίρεση αυτή της Λιβύης), που περιορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στο εσωτερικό των χωρών, η εξέγερση στη Συρία διαχειρίζεται την τύχη ευρύτερων περιφερειακών σχέσεων και ως εκ τούτου προσελκύει δρώντες, που ευελπιστούν να διαμορφώσουν την κατάσταση ή είναι παθητικοί αποδέκτες της.

Mali, the tourism sweetheart and West African cultural melting pot, even though hailed as a stable democracy, has had an intense history witnessing a series of coups to this day. Interestingly enough, the coups have been alternating with Tuareg rebellions in the north of the country, which have been present on an on-and-off basis since the 1960s, when France ceased to be Mali’s colonial ruler. The current crisis in the Sahel is not a new phenomenon, nor was it totally unexpected, as I see it, after the buds of the Arab Spring blossomed to create an uncontrollable bullet garden at the edges of the Sahara.

Ο συνεχιζόμενος αγώνας κατά του καθεστώτος στη Σύρια, που σύντομα εξελίχθηκε σε εμφύλια σύγκρουση, έχει τρομερές επιπτώσεις σε μια κοινωνία που ζούσε ήδη επί 50 χρόνια φιμωμένη εξαιτίας των κατασταλτικών μέτρων και του στρατιωτικού νόμου. Αυτό που ξεκίνησε ως απαίτηση για άρση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης κατέληξε σε εξέγερση εναντίον του καθεστώτος και στη συνέχεια, εναντίον ενός σημαντικού μέρους του Συριακού πληθυσμού, με ανυπολόγιστες ανθρωπιστικές συνέπειες.

The Arab Spring and the 2012 Malian coup brought to surface a new threat in North Africa; Al-Qaeda in the Islamic Maghreb (AQIM), a once weak node of Al-Qaeda, has upgraded its capabilities, and it seems to be a growing threat for the local security and political stability. This article aims to present the structure of Al-Qaeda’s terrorist network in N. Africa, and to comment on its political and security pressure in the region.

The article is about the Iraqi stance on the Syrian crisis and in particular of the official government, the Sunni minority in Iraq, the Iraqi Kurds and the tribes in Iraq. Each party has its own goals and interests in the outcome of the Syrian civil war and we will see them unfold below.

Iran has been in the forefront of international interest during the last years due to its nuclear program and strategic position for the Middle Eastern affairs. However, Iran’s internal political arena is equally turbulent to its international relations. After the 2009 elections and the crush of the Green Movement a new power struggle has emerged within the Iranian regime. President Ahmadinejad’s attempt to create a loyal elite around him was met with a fierce response from Ayatollah Ali Khamenei’s side which stripped him off his power, attacked his associates and might even cancel the position of president itself. The outcome of this “internal war” is crucial for both regional and global politics