Η νίκη του Likud και του Benjamin Netanyahu στις ισραηλινές εκλογές της 17ης Μαρτίου προκάλεσε πολλές αντιδράσεις για διάφορους λόγους. Αρχικά διότι κανείς δεν την περίμενε, αλλά κυρίως λόγω των δηλώσεων του Ισραηλινού πρωθυπουργού περί μη ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους κατά την πρωθυπουργία του. Η νέα κυβέρνηση της χώρας, αποτελούμενη αποκλειστικά από κόμματα της δεξιάς και άκρα δεξιάς, σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όπου συμμετείχαν και κεντρώα κόμματα, έχει να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη πίεση της διεθνούς κοινότητας στο θέμα της Παλαιστίνης. Ιδίως οι σχέσεις του Ισραήλ με τις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στο ναδίρ, και θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να υπάρξει αναθέρμανση τους. 

Ζούμε μια από τις τελευταίες ευκαιρίες για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, με ύπαρξη δύο βιώσιμων κρατών του Ισραήλ και της Παλαιστίνης σε σύνορα ασφαλή και διεθνώς αναγνω- ρισμένα. Το αίτημα της Παλαιστινιακής Αρχής να λάβει το καθεστώς του κράτους-μέλους του ΟΗΕ είναι ουσιαστικά η συνέχεια της Αραβικής Ειρηνευτικής Πρωτοβουλίας του 2002 και ως τέτοια πρέπει να εξεταστεί. Άλλωστε η ομιλία του Παλαιστίνιου Προέδρου, Μαχμού- ντ Αμπάς στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στην οποία ανακοίνωσε το αίτημα της Παλαι- στινιακής Αρχής, όχι μόνο αναφερόταν ρητά στην Αραβική Πρωτοβουλία αλλά περιείχε βασικές παραμέτρους της, όπως τα σύνορα της 4ης Ιουνίου 1967, μια λύση για το προσφυ- γικό ζήτημα μετά από διαπραγματεύσεις και βέβαια την αναγνώριση και την πολιτική νομι- μοποίηση του κράτους του Ισραήλ.

Με την κατάρρευση των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής και με τη συμφωνία επαναπροσέγγι- σης Φατάχ-Χαμάς της 23ης Απριλίου 2014, μεταβλήθηκαν κατά τρόπο ουσιώδη οι ισορροπίες στη διένεξη Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Η παλαιστινιακή πολιτική πραγματικότητα καλείται να επιλέξει στρατηγική ως προς το Ισραήλ και τη διαμεσολαβητική ισχύ των ΗΠΑ. Καλείται επί- σης να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίον θα διαχειρισθεί τον 7ετή πολιτι- κό διχασμό που μεσολάβησε. Παράλληλα, η ισραηλινή πλευρά προσπα- θεί να σφυγμομετρήσει τις πολιτικές τάσεις που θα επικρατήσουν στη Ραμάλα και στη Γάζα μετά τη συμφωνία της παλαιστινιακής επαναπρο- σέγγισης, ενώ όλα εξαρτώνται από το εάν και κατά πόσον θα τεθούν οι προϋποθέσεις εκείνες που θα καταστήσουν εφικτή τη συνέχεια της ειρηνευτικής διαδικασίας

Εν αναμονή των αποτελεσμάτων της αμερικανικής μεσολαβητικής προσπάθειας για την συνέχιση των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινιακής Αρχής, η Ισραηλινή επικαιρότητα το τελευταίο χρονικό διάστημα απασχολήθηκε έντονα από τις πολιτειακές και νομοθετικές αλλαγές που προώθησε η κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Μπενιαμίν Νετανιάχου. Οι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πολιτικές εξελίξεις που σημειώθηκαν από το καλοκαίρι του 2013 έως και την άνοιξη του 2014, κατέδειξαν ξεκάθαρα όλο το φάσμα των κομματικών διαφορών και των ιδεολογικών συσχετισμών στο σημερινό Ισραήλ, επικαιροποιώντας και πάλι ποικίλους προβληματισμούς περί των πολιτειακών κανόνων που διέπουν το πολιτικό σύστημα της χώρας. Αφορμή στάθηκαν τρία σημαντικά νομοθετήματα, η διαδικασία ψήφισης των οποίων περαιώθηκε από την Κνέσετ τη δεύτερη εβδομάδα του Μαρτίου 2014. Ο αναθεωρημένος 'Θεμελιώδης Νόμος περί Διακυβέρνησης', ο 'Θεμελιώδης Νόμος περί Δημοψηφίσματος' και ο 'Νόμος περί Στρατεύσεως των Μαθητών των Εβραϊκών Θρησκευτικών Σχολών' άφησαν έντονα το στίγμα τους στον Ισραηλινό κοινοβουλευτικό βίο και έγιναν αφορμή να εκδηλωθούν ποικίλες ιδεολογικές και κομματικές αντεγκλήσεις και συγκλήσεις –δίνοντάς μας σαφή εικόνα περί της παρούσας πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας στο σημερινό Ισραήλ.