ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ, ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΩΝ & ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

Η ισραηλινό-παλαιστινιακή διαμάχη έχει τη μαγική ιδιότητα να προσελκύει αυτόματα την προσοχή σε κάθε φαινομενική αναμόχλευση, παρά τα επαναλαμβανόμενα αποτυχημένα μοτίβα της. Και σε αυτή τη περίπτωση, όμως, η νέα “συμφιλίωση” Φατάχ-Χαμάς, οι ομιλίες του Ομπάμα και του Νετανιάχου στην Ουάσιγκτον, δεν φαίνεται να αποτελούν τίποτα παρά επιτόπιους ελιγμούς. Ωστόσο, αυτοί οι “άσκοποι ελιγμοί” γίνονται εν μέσω “Αραβικής Άνοιξης” και τα “νέα” από το εδώ και αρκετά χρόνια στάσιμο περιφερειακό μέτωπο “μαθαίνονται” στο Ισραηλινο-Παλαιστινιακό.

Boualem Sansal belongs to a generation of Algerian writers who, three decades after Algerian Independence, denounce the drift of the sociopolitical and economic system in their country that  “leaves less and less room for illusions” (Bonn, et al.: 1997 : 206). Gradually, for certain authors, who are steadily growing in number, “referential writing is supplanting formalism” as Jean-Marc Moura noted (2007: 155). The bloody current topicality of the ‘90s thus inspired Algerian authors like Rachid Mimouni and Rachid Boudjedra to courageously bear witness in a literature firmly rooted in reality. By the last decade of the 20th century, the country had ceased being a model of third-world socialism, nationalism had eroded and the absence of hope compelled increasingly more members of the younger generation to go into self-imposed exile.

Η ένθερμη αντιμετώπιση της Αραβικής Άνοιξης από τους Μουσουλμάνους της Ευρώπης, οι οποίοι προσδοκούσαν την αποκατάσταση της δημοκρατίας στις πατρίδες τους, ήταν αναμενόμενη. Η εδραίωση όμως των φόβων τους για τη μη αναίμακτη πολιτική μετάβαση ενέτεινε τις ανησυχίες τους για τη ρευστότητα του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού, τόσο στις επαναστατημένες πόλεις, όσο και στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, όπου ζουν

Osama is dead. Seemingly, there couldn’t be a worst time for alQaeda. The death of a leader in the midst of confusing and challenging developments is never good news for a militant “vanguard” organization like Al Qaeda, who together with the Salafi-jihadi current in general, found themselves up against the wall by the untimely winds of the Arab Spring. Nevertheless, by one of those twists of history, the death of Osama may turn into a very timely development for the survival of “Jihad

“Εντυπωσιακό το αεροπλανοφόρο σας κύριε αλλά εμείς πολεμάμε στην έρημο” ήταν, σύμφωνα με τον Patrick Porter, o τίτλος μιας βρετανικής στρατηγικής επιθεώρησης.[1] Αυτός ο τίτλος αποτελεί εισαγωγή στον “στρατιωτικό οριενταλισμό” της Γαλλίας και της Βρετανίας στην περίπτωση της Λιβύης.[2] Ο αρχικός σχεδιασμός των δύο χωρών ήταν απλός και ευκρινής: η παρουσία των πλοίων και των αεροπλάνων της συμμαχίας στα ανοικτά των λιβυκών ακτών, μερικές επιθέσεις εκ του μακρόθεν και η πολιτική νομιμοποίηση του ΟΗΕ και του ασθμαίνοντος Αραβικού Συνδέσμου θα ήταν αρκετά για να παραλύσουν το καθεστώς Καντάφι, να οδηγήσουν σε μαζικές αποσκιρτήσεις και στάσεις στο στρατόπεδο του δικτάτορα και, τέλος, να δώσουν τη νίκη στην αντιπολίτευση. Όταν γράφονταν αυτές οι σκέψεις ο ανωτέρω σχεδιασμός είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο.

Sudan, the largest country in Africa and in the Arab world, once represented the hope of peaceful coexistence between Arab and African, Muslim and Christian. We are currently witnessing the predominantly Christian and animist African South voting for its secession from the North.This article will try to examine the reasons why Sudan is going to be divided, the fears and uncertainties for the newest sovereign state in the African Continent and how is this secession is perceived firstly in Africa and secondly in the world

Ζούμε πραγματικά ιστορικές στιγμές. Το δημοψήφισμα 9-16 Ιανουαρίου 2011 για την πιθανή απόσχιση του Νότιου Σουδάν από τη Δημοκρατία του Σουδάν έχει πλέον ολοκληρωθεί. Αν και τα επίσημα αποτελέσματα δεν έχουν ακόμη ανακοινωθεί, όλες οι πληροφορίες καταδεικνύουν ότι η συμμετοχή ξεπέρασε το 60% (γεγονός που καθιστά το δημοψήφισμα νομικά έγκυρο) και ότι έχει επικρατήσει με ισχυρή πλειοψηφία η επιλογή της απόσχισης. Αν πράγματι έχει συμβεί αυτό, τότε θα έχουμε μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις όπου τα αποικιοκρατικά σύνορα, που μέχρι σήμερα διαχωρίζουν τα κράτη της Αφρικής μεταξύ τους, μεταβάλλονται μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες.

«Δεν υπάρχουν ούτε αιώνιοι σύμμαχοι ούτε αιώνιοι εχθροί. Μόνο τα συμφέροντα είναι αιώνια...» Λόρδος Πάλμερστον Στην ρήση του Λόρδου Πάλμερστον όπως διατυπώθηκε στην Βουλή των Κοινοτήτων το 1848 απαντάται η προσέγγιση Ελλάδας- Ισραήλ το τελευταίο χρονικό διάστημα. Γιατί στις διεθνείς σχέσεις τα συμφέροντα είναι εκείνα που έχουν σημασία και κάθε «παίκτης» στη διεθνή σκηνή έχει καθήκον να τα επιδιώκει.

Η άνοδος στην εξουσία τους τελευταίους μήνες ακροδεξιών κομμάτων με εμφανή αντί- ισλαμικό χαρακτήρα σε παραδοσιακά φιλελεύθερες χώρες όπως η Ολλανδία και η Σουηδία, καθώς και η πρόσφατη δήλωση της γερμανίδας καγκελάριου Άνγκελα Μέρκελ για την αποτυχία του γερμανικού «πολυπολιτισμικού μοντέλου» εισήγαγαν δυναμικά στο ευρωπαϊκό πολιτικό προσκήνιο ζητήματα αναφορικά με τον εθνικισμό, την ξενοφοβία και τους μουσουλμάνους μετανάστες στην Ευρώπη.

Both pro-Iranian and anti-Iranian camps have been taken in by the drama surrounding Iranian President Ahmedinejad’s visit to Lebanon. The idea of Ahmedinejad, who is considered to be Hizbullah’s chaperone, overlooking the northern border of Israel – the closest he has ever been to a country he does not recognize and utterly despises - is as ever in Lebanon one person’s nightmare and another one’s paradise. However, instead of indulging ourselves in images of glory and warfare scenarios, exploring the interests of the various ‘talented divas’, who have been keeping Lebanese politics busy for years and are equipped with a long-time performance experience – seems to be more reasonable. In other words, this visit is far too complex to be analyzed in a one-sided manner.