The ongoing war in Gaza is a typical case of a war that is not meant to offer any significant change to the general equilibrium of the conflict. It is a strategic ?World War I?, an inconclusive trench war which was born out of the impasse of a truce and is destined for the stalemate of another one. It is an escalation towards a situation of limited options. Moreover, it is asymmetrical not only in terms of means and actors but also and most importantly in terms of aims: the Israeli side strives for military goals while Hamas? objectives are political.

Like all his previous visits to the United States, Netanyahu's recent visit to Washington looked like a wrestling match - partly visible, partly invisible - between him and Obama.The roots of the rivalry between the two leaders are embedded primarily in their different concepts regarding the sources of the Israeli-Palestinian conflict and the ways needed to resolve it.

Η επιχείρηση του ισραηλινού στρατού στη Γάζα και οι συνεχιζόμενες επιθέσεις εντός της Δυτικής Όχθης από παραστρατιωτικές ομάδες Ισραηλινών εποίκων εναντίον Παλαιστινίων δεν αποτελούν βέβαια «απάντηση» στην δολοφονία των τριών Ισραηλινών εφήβων. Προφανώς αποτελούν τα δύο σκέλη ενός σχεδίου του Ισραήλ για αποδυνάμωση ή και εξάλειψη της Χαμάς ως στρατιωτικής και πολιτικής δύναμης. Σημαντικές δεξαμενές σκέψης που καλύπτουν σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα του Ισραήλ, προτρέπουν όχι απλά για αεροπορικές επιθέσεις και επιλεκτικές χερσαίες επιχειρήσεις αλλά για ανακατάληψη της Λωρίδας της Γάζας για ορισμένο χρονικό διάστημα ώστε να εφαρμόσουν τις τακτικές που εφαρμόστηκαν το 2002 κατά την επιχείρηση «Αμυντική Ασπίδα» εναντίον της δεύτερης παλαιστινιακής Ιντιφάντα.

Ζούμε μια από τις τελευταίες ευκαιρίες για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, με ύπαρξη δύο βιώσιμων κρατών του Ισραήλ και της Παλαιστίνης σε σύνορα ασφαλή και διεθνώς αναγνω- ρισμένα. Το αίτημα της Παλαιστινιακής Αρχής να λάβει το καθεστώς του κράτους-μέλους του ΟΗΕ είναι ουσιαστικά η συνέχεια της Αραβικής Ειρηνευτικής Πρωτοβουλίας του 2002 και ως τέτοια πρέπει να εξεταστεί. Άλλωστε η ομιλία του Παλαιστίνιου Προέδρου, Μαχμού- ντ Αμπάς στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στην οποία ανακοίνωσε το αίτημα της Παλαι- στινιακής Αρχής, όχι μόνο αναφερόταν ρητά στην Αραβική Πρωτοβουλία αλλά περιείχε βασικές παραμέτρους της, όπως τα σύνορα της 4ης Ιουνίου 1967, μια λύση για το προσφυ- γικό ζήτημα μετά από διαπραγματεύσεις και βέβαια την αναγνώριση και την πολιτική νομι- μοποίηση του κράτους του Ισραήλ.

Είναι ίσως πρόωρο να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τις πιθανές στρατηγικές επιπτώσεις της αιματηρής ισραηλινής επιδρομής στη νηοπομπή Free Gaza. Παρά τον αποτροπιασμό που η πράξη αυτή εγείρειως κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου αλλά και ως προσβολή κάθε έννοιας ηθικής στις σχέσεις μεταξύ κρατών, δεν είναι σίγουροαν τοτραγικόαυτόπεριστατικόαποτελεί έναακόμη επεισόδιοστημακράιστορία της αραβο-ισραηλινής διαμάχης ή αν σηματοδοτεί μια καμπή για τις σχέσεις του Ισραήλ με τον υπόλοιπο κόσμο. Πιθανότατα να ισχύειτο πρώτο, αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ορισμένους παράγοντες.

Στις 30 και 31 Μαρτίου του 2009 πραγματοποιήθηκε η σύνοδος του Αραβικού Συνδέσμου στηΝτόχα, στο Κατάρ. Το ζήτημα το οποίο κυριάρχησε στην ατζέντα της συνόδου είναι η συσπείρωση των αραβικών κρατών, ώστε να ξεπεραστεί η πόλωση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των δύο αραβικών στρατοπέδων κατά τις ισραηλινές επιδρομές στη Γάζα το Δεκέμβριο του 2008.

"Βδομήντα χρόνια ολάκερα τώρα θυμάμαι, κι έχω σ? αυτό το διάστημα ιδωμένα ώρες φριχτές και πράγματα παράξενα όμως μπροστά σε αυτήν τη νύχτα όσα έχω δει μου φαίνονται σαν τιποτένια πράγματα?" Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Μάκβεθ.

?Ολοι οι πόλεμοι πρέπει να τελειώνουν? είναι ο τίτλος ενός σημαντικού βιβλίου του Φρεντ Ικλέ, πρώην αξιωματούχου του Πενταγώνου και στρατηγικού αναλυτή. Στη Μέση Ανατολή ο Μπάρακ Ομπάμα πρέπει να τελειώσει δύο πολέμους, να μην αρχίσει έναν τρίτο και να κάνει μια ειρήνη. Αν θέλαμε να δούμε όλα αυτά με το πρίσμα των αμερικανικών προτεραιοτήτων, θα πρέπει να τελειώσει ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, να μη γίνει σύγκρουση με το Ιράν, να συντελεστεί η ομαλή αποχώρηση από το Ιράκ και να επιτευχθεί ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και των εναπομεινάντων Αράβων ?αντιπάλων? Παλαιστινίων και Σύρων. Μοιάζει ακατόρθωτο εγχείρημα.

The mere narration of these stories reflects the Palestinians’ rigid persistence of memory -to re-call and to remember- given that the past can conceal the present and disregard the future. Elias Khoury’s stories explain why Palestinians have either the need or are forced to remember; for some Palestinians, Palestine is more the actual memory of it rather than the land. So keeping Palestine alive in their memory is keeping themselves alive. The stories unfold the part of history which has never been written, trapped with emotions that conflict creates which encapsulate and explain today’s’ tart reality. Reminiscence is a bittersweet comfort and nostalgia has become part of the Palestinian identity in a struggle to survive.

Aaron David Miller, former US Middle East advisor and negotiator, wrote a historical analysis of American diplomacy in the Arab-Israeli peace process. Miller sets out to record the history of negotiations based on his personal involvement. His book contains a variety of anecdotes and portraits of the leading personas. Each of the four parts is dedicated to the fate of the American promise of achieving peace in the "much too promised land".