Obama's State of the Union address on January 24, 2012 was devoted mainly to United States' current socio-economic problems. This focus on United States internal problems should come as no surprise. It is clear that the severe economic crisis that engulfs the United States these days is the highest priority of the American people.

The decision of Iraqi leader Saddam Hussein to invade Kuwait in the summer of 1990 confronted the Bush Administration with a critical test. The question under examination was not merely the valid conquest of Kuwait by Iraq but also the larger issue of the international territorial status quo. Since the end of the Second World War, the international community has been operating under a rather general consensus: The status quo that was created after the war should be accepted by all nations. States might have aspirations to change the existing status-quo. However, any change could be achieved only by peaceful means.

Like all his previous visits to the United States, Netanyahu's recent visit to Washington looked like a wrestling match - partly visible, partly invisible - between him and Obama.The roots of the rivalry between the two leaders are embedded primarily in their different concepts regarding the sources of the Israeli-Palestinian conflict and the ways needed to resolve it.

Η νίκη του Likud και του Benjamin Netanyahu στις ισραηλινές εκλογές της 17ης Μαρτίου προκάλεσε πολλές αντιδράσεις για διάφορους λόγους. Αρχικά διότι κανείς δεν την περίμενε, αλλά κυρίως λόγω των δηλώσεων του Ισραηλινού πρωθυπουργού περί μη ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους κατά την πρωθυπουργία του. Η νέα κυβέρνηση της χώρας, αποτελούμενη αποκλειστικά από κόμματα της δεξιάς και άκρα δεξιάς, σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όπου συμμετείχαν και κεντρώα κόμματα, έχει να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη πίεση της διεθνούς κοινότητας στο θέμα της Παλαιστίνης. Ιδίως οι σχέσεις του Ισραήλ με τις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στο ναδίρ, και θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να υπάρξει αναθέρμανση τους. 

Τη βομβιστική επίθεση στη Βοστόνη ακολούθησε μια εμμονική υπερανάλυση της οικογενειακής και προσωπικής ζωής των αδερφών Τσαρνάεφ. Αναμφισβήτητα η προβληματική ενσωμάτωση του μεγαλύτερου αδερφού Ταμερλάν και η διάλυση της οικογένειας Τσαρνάεφ (θεσμός ιερός για τις κοινωνίες του Καυκάσου) δεν είναι άνευ σημασίας, ωστόσο, η συνήθης πρακτική να αποδίδονται ψυχο-παθολογικά κίνητρα στα περιστατικά πολιτικής βίας μπορεί να είναι κοινωνικά «παρήγορη», αλλά είναι παραπλανητική γιατί τα απεκδύει από κάθε ιδεολογική διάσταση. Η ισλαμιστική πολιτική βία σε καμία περίπτωση δεν είναι αλόγιστη, αλλά εντάσσεται σ' ένα σαφές ιδεολογικό και στρατηγικό πλαίσιο. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η εθνικότητα των δραστών είναι καθαρά «συμπτωματική». Το τσετσενικό κίνημα είναι αμιγώς εθνικοαπελευθερωτικό (ανεξάρτητα αν στην πορεία για διάφορους λόγους «ισλαμοποιήθηκε») και ουδέποτε έπληξε μη ρωσικούς στόχους. Συνεπώς, η δράση των Τσαρνάεφ κινείται στα χνάρια του ριζοσπαστικού –τακφίρι ή τζιχαντικού- ισλαμισμού και ακολουθεί τη στρατηγική και επιχειρησιακή λογική του.

Εν αντιθέσει με τις προηγηθείσες εξεγέρσεις (με μερική εξαίρεση αυτή της Λιβύης), που περιορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στο εσωτερικό των χωρών, η εξέγερση στη Συρία διαχειρίζεται την τύχη ευρύτερων περιφερειακών σχέσεων και ως εκ τούτου προσελκύει δρώντες, που ευελπιστούν να διαμορφώσουν την κατάσταση ή είναι παθητικοί αποδέκτες της.

Στο τέλος ενός καυτού Ιουλίου η “αραβική άνοιξη” δίνει την εντύπωση ότι ασθμαίνει και ότι έχει απολέσει τον αρχικό δυναμισμό της. Η διαπίστωση αυτή έρχεται να συνδεθεί με παλαιότερες αναλύσεις μας στο ΚΕΜΜΙΣ, οι οποίες είχαν επισημάνει ότι η διαδικασία μετά- βασης σε μια φιλελεύθερη αλλά όχι πλήρως δημοκρατική κοινωνία θα είναι μακρά, με οπι- σθοδρομήσεις και αντιφάσεις.

Η Υεμένη βρίσκεται (και πάλι) σε κρίση, η οποία όμως φαίνεται να είναι διαφορετική από τις προηγούμενες: φυλές, κοινωνικά στρώματα, ακτιβιστές, πολιτικά κόμματα, αντάρτες, al Qaeda, στρατός και καθεστώς διαπλέκονται μαζί με τη φτώχεια, την υπανάπτυξη, την ανε- λευθερία, την απουσία δημοκρατίας και τους φρενήρεις ρυθμούς αύξησης του πληθυσμού παράγοντας ένα εκρηκτικό μείγμα, το οποίο εξερράγη με τη σπίθα της Αραβικής Άνοιξης, που μεταφέρθηκε μέσω των διαδικτυακών μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Είναι ίσως πρόωρο να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τις πιθανές στρατηγικές επιπτώσεις της αιματηρής ισραηλινής επιδρομής στη νηοπομπή Free Gaza. Παρά τον αποτροπιασμό που η πράξη αυτή εγείρειως κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου αλλά και ως προσβολή κάθε έννοιας ηθικής στις σχέσεις μεταξύ κρατών, δεν είναι σίγουροαν τοτραγικόαυτόπεριστατικόαποτελεί έναακόμη επεισόδιοστημακράιστορία της αραβο-ισραηλινής διαμάχης ή αν σηματοδοτεί μια καμπή για τις σχέσεις του Ισραήλ με τον υπόλοιπο κόσμο. Πιθανότατα να ισχύειτο πρώτο, αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ορισμένους παράγοντες.

Η Υεμένη, τοποθετημένη στο νότιο άκρο της Αραβικής Χερσονήσου, αποτελεί ζωτικό σημείο για την ασφάλεια των ενεργειακών ροών από κα ιπρος τον ΙνδικόΩκεανό. Καθώς ο Ινδικός Ωκεανός μετατρέπεται σε επίκεντρο του περιφερειακού ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ, Ινδίας και Κίνας, η ανάδειξη της τρομοκρατικής οργάνωσης αλ Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο δημιουργεί εύλογες ανησυχίες για τη σταθερότητα της περιοχής.