Ο παράγοντας της ενέργειας αναγκάζει αρκετές χώρες να προσφύγουν στην πυρηνική ενέργεια για να καλύπτουν τις μακροπρόθεσμες εθνικές τους ανάγκες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι δυτικές χώρες στήριξαν τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν από την εποχή του φιλοδυτικού Σάχη Μουχάμεντ Ρίζα Παχλαβί το 1957. Όμως, η αλλαγή του πολιτεύματος το 1979 με την εγκατάσταση της ισλαμικής – θεοκρατικής εξουσίας του Αγιατολάχ Χομεϊνί ανάγκασε τη Δύση να υιοθετήσει αντίθετη πολιτική σχετικά με ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Επίσης οι δυτικές κυβερνήσεις στήριξαν το Ιράκ κατά του Ιράν κατά την περίοδο του μεταξύ τους πολέμου (1980-1988). Ένας πόλεμος που κατέστρεψε τις υποδομές των δυο χωρών με εκατομμύρια θύματα. Ο πόλεμος αυτός υποχρέωσε τους Ιρανούς να βάλουν την ανάπτυξη του πυρηνικού προγράμματος σε δεύτερη μοίρα εξαιτίας της έλλειψης πόρων και τεχνογνωσίας. Στη συνέχεια, η εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ το 1990 και οι επακόλουθες εξελίξεις με την επιβολή του «καταστροφικού εμπάργκο» και την αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003 έδωσαν την ευκαιρία στη Τεχεράνη να επαναλειτουργήσει αποτελεσματικά το πυρηνικό της πρόγραμμα με ρωσική βοήθεια. Ο εμπλουτισμός του ουρανίου στο επίπεδο των 20% προκάλεσε μεγάλες ανησυχίες στη Δύση γενικά και ειδικά στο Ισραήλ. Αυτή η νέα επιστημονική πρόοδος θα έδινε σε αυτή την ισλαμική χώρα περισσότερες δυνατότητες απόκτησης πυρηνικής βόμβας όπως ισχυρίζονται ισραηλινοί αξιωματούχοι. Έτσι αρκετοί αναλυτές έγραψαν ήδη από το 2005 μέχρι και για πιθανές ημερομηνίες της ισραηλινής επίθεσης κατά των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, χτύπημα που όμως δεν έγινε ποτέ τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Σήμερα η μακροχρόνια αντιπαράθεση μεταξύ Δύσης και ιρανικού καθεστώτος κατέληξε πρόσφατα σε μια ιστορική συμφωνία για τη διευθέτηση του ζητήματος απομακρύνοντας ταυτόχρονα τη στρατιωτική λύση. Μετά βεβαίως από μυστικές διαπραγματεύσεις στο Ομάν μεταξύ Ιρανών και Αμερικανών.[1]

Όπως κάθε γεγονός, η Αραβική Άνοιξη έχει αφήσει πολλούς κερδισμένους και πολλούς χαμένους. Από τους περιφερειακούς παίκτες όμως, ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν; Θα προσπαθήσω να απαντήσω στην ερώτηση, μιλώντας κυρίως για την περίπτωση της Συρίας η οποία βρίσκεται στην κρισιμότερη ίσως καμπή της σύγχρονης ιστορίας της.

It is almost certain that within the coming months, maybe even the coming weeks, the question of Iran will be determined one way or another. The present course of a dialogue between the five great powers and Germany and Iran has not led as of now to any significant results. There were recently two rounds – one in Istanbul the other – in Bagdad. Another round of talks will be held in the near future in Moscow. 1

Obama's State of the Union address on January 24, 2012 was devoted mainly to United States' current socio-economic problems. This focus on United States internal problems should come as no surprise. It is clear that the severe economic crisis that engulfs the United States these days is the highest priority of the American people.

The decision of Iraqi leader Saddam Hussein to invade Kuwait in the summer of 1990 confronted the Bush Administration with a critical test. The question under examination was not merely the valid conquest of Kuwait by Iraq but also the larger issue of the international territorial status quo. Since the end of the Second World War, the international community has been operating under a rather general consensus: The status quo that was created after the war should be accepted by all nations. States might have aspirations to change the existing status-quo. However, any change could be achieved only by peaceful means.

Like all his previous visits to the United States, Netanyahu's recent visit to Washington looked like a wrestling match - partly visible, partly invisible - between him and Obama.The roots of the rivalry between the two leaders are embedded primarily in their different concepts regarding the sources of the Israeli-Palestinian conflict and the ways needed to resolve it.

Η νίκη του Likud και του Benjamin Netanyahu στις ισραηλινές εκλογές της 17ης Μαρτίου προκάλεσε πολλές αντιδράσεις για διάφορους λόγους. Αρχικά διότι κανείς δεν την περίμενε, αλλά κυρίως λόγω των δηλώσεων του Ισραηλινού πρωθυπουργού περί μη ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους κατά την πρωθυπουργία του. Η νέα κυβέρνηση της χώρας, αποτελούμενη αποκλειστικά από κόμματα της δεξιάς και άκρα δεξιάς, σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όπου συμμετείχαν και κεντρώα κόμματα, έχει να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη πίεση της διεθνούς κοινότητας στο θέμα της Παλαιστίνης. Ιδίως οι σχέσεις του Ισραήλ με τις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στο ναδίρ, και θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να υπάρξει αναθέρμανση τους. 

Τη βομβιστική επίθεση στη Βοστόνη ακολούθησε μια εμμονική υπερανάλυση της οικογενειακής και προσωπικής ζωής των αδερφών Τσαρνάεφ. Αναμφισβήτητα η προβληματική ενσωμάτωση του μεγαλύτερου αδερφού Ταμερλάν και η διάλυση της οικογένειας Τσαρνάεφ (θεσμός ιερός για τις κοινωνίες του Καυκάσου) δεν είναι άνευ σημασίας, ωστόσο, η συνήθης πρακτική να αποδίδονται ψυχο-παθολογικά κίνητρα στα περιστατικά πολιτικής βίας μπορεί να είναι κοινωνικά «παρήγορη», αλλά είναι παραπλανητική γιατί τα απεκδύει από κάθε ιδεολογική διάσταση. Η ισλαμιστική πολιτική βία σε καμία περίπτωση δεν είναι αλόγιστη, αλλά εντάσσεται σ' ένα σαφές ιδεολογικό και στρατηγικό πλαίσιο. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι η εθνικότητα των δραστών είναι καθαρά «συμπτωματική». Το τσετσενικό κίνημα είναι αμιγώς εθνικοαπελευθερωτικό (ανεξάρτητα αν στην πορεία για διάφορους λόγους «ισλαμοποιήθηκε») και ουδέποτε έπληξε μη ρωσικούς στόχους. Συνεπώς, η δράση των Τσαρνάεφ κινείται στα χνάρια του ριζοσπαστικού –τακφίρι ή τζιχαντικού- ισλαμισμού και ακολουθεί τη στρατηγική και επιχειρησιακή λογική του.

Εν αντιθέσει με τις προηγηθείσες εξεγέρσεις (με μερική εξαίρεση αυτή της Λιβύης), που περιορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στο εσωτερικό των χωρών, η εξέγερση στη Συρία διαχειρίζεται την τύχη ευρύτερων περιφερειακών σχέσεων και ως εκ τούτου προσελκύει δρώντες, που ευελπιστούν να διαμορφώσουν την κατάσταση ή είναι παθητικοί αποδέκτες της.

Στο τέλος ενός καυτού Ιουλίου η “αραβική άνοιξη” δίνει την εντύπωση ότι ασθμαίνει και ότι έχει απολέσει τον αρχικό δυναμισμό της. Η διαπίστωση αυτή έρχεται να συνδεθεί με παλαιότερες αναλύσεις μας στο ΚΕΜΜΙΣ, οι οποίες είχαν επισημάνει ότι η διαδικασία μετά- βασης σε μια φιλελεύθερη αλλά όχι πλήρως δημοκρατική κοινωνία θα είναι μακρά, με οπι- σθοδρομήσεις και αντιφάσεις.