This essay analyses the thoughts of three (3) Prominent Western Academicians on Islam-Democracy Discourse, namely jurist Khaled Abou El Fadl (b.1963, Kuwait), Professor of Law at the UCLA School of Law (USA); political scientist Abdelwahab El-Affendi (b. Sudan), Reader in Politics in University of Westminster (London); and theologian Abdulaziz Sachedina (b. 1942, Tanzania), Professor of Religious Studies at the University of Virginia (USA). These Muslim thinkers/ intellectuals have, along with others, contributed greatly to shape the theoretical understanding of "Islamic democracy" and thus have advanced this decades-old-discourse many steps further. The essay argues that the crucial issue, and the challenge ahead, faced by Muslim intellectuals is to turn the theory of Islamic democracy into a practicality.

Στο τέλος ενός καυτού Ιουλίου η “αραβική άνοιξη” δίνει την εντύπωση ότι ασθμαίνει και ότι έχει απολέσει τον αρχικό δυναμισμό της. Η διαπίστωση αυτή έρχεται να συνδεθεί με παλαιότερες αναλύσεις μας στο ΚΕΜΜΙΣ, οι οποίες είχαν επισημάνει ότι η διαδικασία μετά- βασης σε μια φιλελεύθερη αλλά όχι πλήρως δημοκρατική κοινωνία θα είναι μακρά, με οπι- σθοδρομήσεις και αντιφάσεις.

Κανείς δεν προέβλεπε ότι μια εξέγερση στην Τυνησία θα οδηγούσε στην ανατροπή του καθεστώτος Μπεν Άλι. Η Τυνησία έχει το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα ανάμεσα στις μη πετρελαιοπαραγωγές αραβικές χώρες, ένα εκτεταμένο και αναπτυγμένο εκπαιδευτικό σύστημα, σημαντική τουριστική βιομηχανία και εμβάσματα μεταναστών. Επίσης το καθεστώς φαινόταν να έχει ένα πολύ οργανωμένο μηχανισμό καταστολής και πελατειακών σχέσεων που το καθιστούσε «θεματοφύλακα της σταθερότητας» στα μάτια της Δύσης. Τελικά όμως, και αυτό είναι το πρώτο μεγάλο δίδαγμα για τον αραβικό κόσμο, ο αραβικός εθνικισμός του 1970 και 1980, το κρατικό σύστημα πατρωνίας και πελατείας και οι υπηρεσίες ασφαλείας δεν είναι αρκετά για να διατηρήσουν την κοινωνική σταθερότητα. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν το 60% των νέων σε όλο τον αραβικό κόσμο (55% του τυνησιακού πληθυσμού είναι ηλικίας κάτω των 25 ετών) θεωρούν ότι οι προοπτικές επαγγελματικής και κοινωνικής ανέλιξης στην πατρίδα τους είναι απελπιστικά περιορισμένες. Η εύστοχη λοιπόν ερώτηση δεν είναι το που θα γίνει η νέα εξέγερση αλλά αν είναι σώφρον για τη Δύση, και την Ευρώπη ειδικότερα, να συνεχίσει μια πολιτική στήριξης τέτοιων καθεστώτων προς χάριν μιας αβέβαιης, όπως αποδεικνύεται, σταθερότητας.

In Iran in World Politics, Arshin Adib-Moghaddam proposes new ways to study Iran in a critical perspective. The book aims to present different possible theories that interpret Iran's image in world politics. Adib-Moghaddam's approach is to analyse instances of Iran's political image since the revolution.

Religion and politics constitute a relationship around which human affairs clustered since time immemorial. Faith in one or more superior beings already existed before the very first moment that people started perceiving themselves as members of an entity, irrespectively of its level of institutionalisation of power and formality of interpersonal relations. From the first family-based nomad communities where decisions were made on the basis of the Gods-sent omens till George W. Bush’s references to God and al-Qaeda’s Allah-inspired mission and ideology, religion was always centrally placed in politics (Gentile, 2006; Bruce, 2003) and vice versa.

The “Arab Spring” in general and especially the Egyptian peoples’ quest for democracy have dominated the reports, analyses as well as reportages of the international academia and Press during the last months. However, less attention has been paid to the reasons why a non-democratic regime in Egypt had lasted for so long. The analysis of these factors should give a clear picture to the reader of the great difficulty in toppling Mubarak’s system and the importance of the Egyptian peoples’ revolution.