The contours of a different Middle East taking shape under a volatile global order are far from final. Yet recent years have witnessed a growing assertiveness on the part of countries like Russia and China. The interventions of these countries are usually less overt and more non-committal than those of their Western counterparts. But one would be amiss to ignore their symbolism: in what has been a rather unilateral post-Cold War region, new voices are heard and new possibilities are contemplated. It is with regard to China that Reardon-Anderson’s highly interesting edited book offers an almost encyclopaedic debate.

Experiencing a fast economic growth for approximately the past thirty years, China has in the last decade felt strong enough to play a much more active role compared to the recent past. Amid a debate regarding whether China will or will not be the next superpower challenging the US global hegemony, the Middle East is considered as among the first regions the potential Sino-American rivalry will take place. However, despite the truth such scenarios entail, reality is arguably more complex, especially in the now changing socio-political landscape of the Middle East.

Λέγεται ότι δεκαοχτώ χρόνια μετά το θάνατο του προφήτη Μωάμεθ, ο τρίτος χαλίφης της αυτοκρατορίας των Rashidun, Uthman Ibn Affan, έστειλε αντιπροσώπους στον Κινέζο αυτοκράτορα Γκαοτζόνγκ (Gaozong) για να τον μυήσουν στο Ισλάμ. Ο αυτοκράτορας, παρότι αρνήθηκε να ασπαστεί τη νέα θρησκεία, διέταξε την κατασκευή ενός μεγαλόπρεπου τζαμιού στην Καντόνα ως ένδειξη σεβασμού προς τα ισλαμικά διδάγματα. Στο πέρασμα των αιώνων, το - σουνιτικό - Ισλάμ βρήκε ανταπόκριση και παγιώθηκε σε πληθυσμούς της κινεζικής επικράτειας, και παρά τις περιόδους καταστολής του, π.χ. κατά την γενικά αντιθρησκευτική Πολιτιστική Επανάσταση, σήμερα επισήμως απαριθμεί άνω των 20 εκατομμύρια πιστούς, αριθμός πολύ μεγαλύτερος από τα περισσότερα κράτη της Μέσης Ανατολής. Επιπλέον, αποτελεί το βασικό στοιχείο εθνικής ταυτότητας των 10 μουσουλμανικών μειονοτήτων της Κίνας, οι πιο πολυάριθμες από τις οποίες είναι οι Χουέι (Hui), φυλετικά όμοιοι με την κινεζική Χαν (Han) πλειονότητα και με μόνη διαφορά τη μουσουλμανική τους πίστη, και οι Ουιγούροι (Uyghur), τουρκικό φύλο που κατοικεί στην Σιντζιάνγκ (Xinjiang) στα δυτικά σύνορα της Κίνας, και που είναι γνωστοί στη Δύση για την αυτονομιστική τους δράση. Οι δύο αυτές μειονότητες αποτελούν και τα αντιπροσωπευτικά άκρα ενός ευρέως φάσματος μουσουλμανικής λατρείας στην Κίνα