2014 is the year in which old and new challenges will arise for Israel. As the state heads towards the 66th anniversary of its independence, it faces roadblocks that – in a nutshell – impede the urgency of its finding a solution for its political, financial and refugee crisis. This article lays out the current major issues that confront Israel, prompting a discussion of potential avenues which it can pursue as it heads towards its elections.

The purpose of this paper is to analyse the Syrian crisis and its regional repercussions in three circles. The first circle refers to Syria’s neighbourhood i.e. Turkey, Iraq and Lebanon. The second circle concerns the Arab-Israeli conflict comprising Israel, the Palestinians and Jordan. The third one is the great regional circle, which refers to the antagonism for regional hegemony and includes Iran, Saudi Arabia, Turkey, Egypt, Qatar and of course the USA.

“It is quite common to hear high officials in Washington and elsewhere speak of c hanging the map of the Middle E as t, as if ancient societies and myriad peoples can be shaken up like so many peanuts in a jar”, says Edward Said in Orientalism. T he lates t threats for the region are –no surprise- direc ted agains t Iran and with US elec tions fas t approac hing the various candidates are busy in talking themselves into a possible US -backed Is raeli s trike. In case this psyc hological warfare leads to war, a Global Armageddon Sc enario could be in the offing.

One of this year’s most remarkable events (and probably the most remarkable) is the Arab Spring, which began in the Maghreb and, in a perfect domino effect, has so far “infected” Libya, Egypt, Jordan, Syria, Iraq, Saudi Arabia, Yemen and Bahrain in different ways. But what has not been sufficiently analysed is what Israel thinks of these recent events in the Arab world.

The drama is old; its acts change regularly while its protagonists stay the same embodied by Egypt and Iran. It is a play about regional power which has not reached its final yet as it is perpetuated by envious divas, capricious artists and dangerous stunts. Its audience epitomized by the U.S. and Israel, interferes constantly in its events and hence nurtures its maintenance. The play?s newest act deals with the recent war on Gaza and a Hizbullah cell lately discovered by Egyptian authorities, which has been accused of attempting to overthrow Mubarak?s regime.

The ongoing war in Gaza is a typical case of a war that is not meant to offer any significant change to the general equilibrium of the conflict. It is a strategic ?World War I?, an inconclusive trench war which was born out of the impasse of a truce and is destined for the stalemate of another one. It is an escalation towards a situation of limited options. Moreover, it is asymmetrical not only in terms of means and actors but also and most importantly in terms of aims: the Israeli side strives for military goals while Hamas? objectives are political.

Ο παράγοντας της ενέργειας αναγκάζει αρκετές χώρες να προσφύγουν στην πυρηνική ενέργεια για να καλύπτουν τις μακροπρόθεσμες εθνικές τους ανάγκες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι δυτικές χώρες στήριξαν τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν από την εποχή του φιλοδυτικού Σάχη Μουχάμεντ Ρίζα Παχλαβί το 1957. Όμως, η αλλαγή του πολιτεύματος το 1979 με την εγκατάσταση της ισλαμικής – θεοκρατικής εξουσίας του Αγιατολάχ Χομεϊνί ανάγκασε τη Δύση να υιοθετήσει αντίθετη πολιτική σχετικά με ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Επίσης οι δυτικές κυβερνήσεις στήριξαν το Ιράκ κατά του Ιράν κατά την περίοδο του μεταξύ τους πολέμου (1980-1988). Ένας πόλεμος που κατέστρεψε τις υποδομές των δυο χωρών με εκατομμύρια θύματα. Ο πόλεμος αυτός υποχρέωσε τους Ιρανούς να βάλουν την ανάπτυξη του πυρηνικού προγράμματος σε δεύτερη μοίρα εξαιτίας της έλλειψης πόρων και τεχνογνωσίας. Στη συνέχεια, η εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ το 1990 και οι επακόλουθες εξελίξεις με την επιβολή του «καταστροφικού εμπάργκο» και την αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003 έδωσαν την ευκαιρία στη Τεχεράνη να επαναλειτουργήσει αποτελεσματικά το πυρηνικό της πρόγραμμα με ρωσική βοήθεια. Ο εμπλουτισμός του ουρανίου στο επίπεδο των 20% προκάλεσε μεγάλες ανησυχίες στη Δύση γενικά και ειδικά στο Ισραήλ. Αυτή η νέα επιστημονική πρόοδος θα έδινε σε αυτή την ισλαμική χώρα περισσότερες δυνατότητες απόκτησης πυρηνικής βόμβας όπως ισχυρίζονται ισραηλινοί αξιωματούχοι. Έτσι αρκετοί αναλυτές έγραψαν ήδη από το 2005 μέχρι και για πιθανές ημερομηνίες της ισραηλινής επίθεσης κατά των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, χτύπημα που όμως δεν έγινε ποτέ τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Σήμερα η μακροχρόνια αντιπαράθεση μεταξύ Δύσης και ιρανικού καθεστώτος κατέληξε πρόσφατα σε μια ιστορική συμφωνία για τη διευθέτηση του ζητήματος απομακρύνοντας ταυτόχρονα τη στρατιωτική λύση. Μετά βεβαίως από μυστικές διαπραγματεύσεις στο Ομάν μεταξύ Ιρανών και Αμερικανών.[1]

Όπως κάθε γεγονός, η Αραβική Άνοιξη έχει αφήσει πολλούς κερδισμένους και πολλούς χαμένους. Από τους περιφερειακούς παίκτες όμως, ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν; Θα προσπαθήσω να απαντήσω στην ερώτηση, μιλώντας κυρίως για την περίπτωση της Συρίας η οποία βρίσκεται στην κρισιμότερη ίσως καμπή της σύγχρονης ιστορίας της.

Η αδράνεια του καθεστώτος στο ζήτημα των πολιτικών μεταρρυθμίσεων σε συνδυασμό με την οικονομική αποτυχία των κυβερνητικών προγραμμάτων ανάπτυξης κατέστησε τη Συρία μια χώρα υποψήφια για εξέγερση. Οι παράγοντες που ξεχωρίζουν το καθεστώς της Συρίας από εκείνα της Αιγύπτου, της Τυνησίας και της Υεμένης και του δίνουν κάποια λαϊκή νομιμοποίηση είναι η στήριξη που παρέχει η Δαμασκός στην Χεζμπολάχ και την Χαμάς καθώς και η εμπόλεμη κατάσταση με το Ισραήλ εξαιτίας της κατοχής των υψωμάτων του Γκολάν. Ωστόσο η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ισχύει από το 1963[1], η διαφθορά, η φτώχεια, η ανεργία, ο μονοκομματισμός. η στέρηση των στοιχειωδών πολιτικών δικαιωμάτων αποτελούν παράγοντες που ευνοούν την εξέγερση στη Συρία όπως και στην περίπτωση της Αιγύπτου, της Τυνησίας και της Υεμένης.