There are many reasons to condemn and agonise over Pakistani Taliban’s wanton attack on Bacha Khan University in Charsadda on 20 January, causing twenty-one deaths and injuring more than thirty people, but two definitely stand out singularly. This private institution of higher learning was named after a great humanitarian and eminent freedom fighter, who avowedly believed in non-violence that he practised even before Mahatma Gandhi (1869-1948) made it into his unique creed. Khan, a towering and no less charismatic personality, began his long political career during the stormy day of the Khilafat Movement when Indian Muslims were deeply astir over events in the Ottoman caliphate. Exhortations for tolerance, non-violent resistance, modern education and an austere life endeared Khan Abdul Ghaffar Khan (1890-1988) across South Asia besides earning him a well deserved title, Bacha Khan—the King Khan. Charsadda was his birth place though the illustrious Khan willed to be buried in Jalalabad underlining his lifelong desire to solidify his ideas among fellow Pashtuns--often derisively called Pathans by the Raj and others. Not only this massacre of two teachers and nineteen students happened on Khan’s death anniversary, it callously took place in his very town as well and presumably the four perpetrators and their backers claiming responsibility for this heinous crime happened to be fellow Pashtuns for whom he had devoted his entire life.

In the post-revolution Tunisia, Hizb al-Nahdah, previously not only persecuted but also compelled to leave the country―found itself in a fresh ambiance. An unexpected reappearance of al-Nahdah (sudden and abrupt as well) shaped as well as dominated the culture of politics in the country. Amid engaged in formulating a pragmatic program aimed at ensuring peace, progress and stability in the country, the Party paid full attention toward expansion and consolidation of its own edifice as well. Its leadership, therefore, followed practically such policies and strategies befitting the Party’s ideological expression. As Bin Ali’s game ended, a new chapter in a new context opened in the history of Tunisia wherein al-Nahdah had an ample opportunity to transform its ‘rhetoric’ that was long in the making into ‘realism’. Mixture of both fortunes and misfortunes is what characterizes al-Nahdah’s hitherto journey.

This essay analyses the thoughts of three (3) Prominent Western Academicians on Islam-Democracy Discourse, namely jurist Khaled Abou El Fadl (b.1963, Kuwait), Professor of Law at the UCLA School of Law (USA); political scientist Abdelwahab El-Affendi (b. Sudan), Reader in Politics in University of Westminster (London); and theologian Abdulaziz Sachedina (b. 1942, Tanzania), Professor of Religious Studies at the University of Virginia (USA). These Muslim thinkers/ intellectuals have, along with others, contributed greatly to shape the theoretical understanding of "Islamic democracy" and thus have advanced this decades-old-discourse many steps further. The essay argues that the crucial issue, and the challenge ahead, faced by Muslim intellectuals is to turn the theory of Islamic democracy into a practicality.

Hizb al-Nahdah―officially founded in 1981―witnessed a ‘rebirth’ of its political career in the post revolution Tunisia (March 2011), thereby posing a considerable impact on the political milieu of the region. The restructure and reformation of the Movement besides the devising of new strategies and policies befitting the changing socio-political atmosphere are the key involvements of al-Nahdah. The emergence of Salafis as a new political force obviously demanded al-Nahdah to redefine its role, strategy, and outlook. This has been recently manifested in its role as a mediator between different political actors―Secularists and Salafi groups―which is most difficult and complicated endeavor as per Rashid al-Ghannushi, the primary ideologue of the Movement.

Ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές διεθνούς απομόνωσης και δυτικών πιέσεων ένα πράγμα δεν μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, ότι είναι δυνατόν να αγνοήσει το Ιράν χωρίς να πληρώσει ιδιαιτέρως βαρύ τίμημα. Σήμερα η συζήτηση για το συριακό ζήτημα περιστρέφεται γύρω από την συμπεριφορά κρατών, όπως η Ρωσία, η Τουρκία ή ακόμη και η Γαλλία, ενώ φαίνεται να παραγνωρίζει τον κεντρικό ρόλο του Ιράν. Θα τολμούσαμε να ισχυριστούμε ότι χωρίς κάποιες από τις παραπάνω ή και όλες τις παραπάνω δυνάμεις το συριακό ζήτημα μπορεί να επιλυθεί, χωρίς όμως την Τεχεράνη (και βεβαίως τη Ριάντ και την Ουάσιγκτον) δεν μπορεί.

Σήμερα κοινός παρονομαστής του βίαιου και αιματηρού ξεσπάσματος εναντίον της επίμαχης ταινίας, είναι η ανάπτυξη των κινημάτων και οργανώσεων των σαλάφι ισλαμιστών. Οι εξεγέρσεις εναντίον των αυταρχικών καθεστώτων τους έδωσαν τη δυνατότητα να εισέλθουν στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι αν και ήταν από τους τελευταίους που συμμετείχαν στις εξεγέρσεις κατά του Μουμπάρακ και του Μπεν Άλι. Παράλληλα, το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία θέλουν να δημιουργήσουν ένα αντίπαλο προς τους Αδελφούς Μουσουλμάνους δέος με την υποστήριξη των σαλάφι οργανώσεων.

Λίγες εβδομάδες πριν τις αιγυπτιακές εκλογές ένας δυτικός αναλυτής υπεδείκνυε, μάλλον με ενθουσιασμό, το γεγονός ότι διενεργούνταν πραγματικές δημοσκοπήσεις για τις εκλογές στην Αίγυπτο, σημάδι, σύμφωνα με τον ίδιο, της πορείας της χώρας προς τα μοντέλα της δυτικής δημοκρατίας. Αλλά, φευ, τα αποτελέσματα που έδιναν οι δημοσκοπήσεις απείχαν τελικά πολύ από την πραγματικότητα και δεν ανεδείκνυαν την πραγματική διχοτόμηση της αιγυπτιακής πολιτικής. Οι νικητές των εκλογών, δηλαδή ο επίσημος υποψήφιος των Αδελφών Μουσουλμάνων Μοχάμεντ Μόρσι και ο “εκλεκτός” του βαθέος κράτους και εκ των ηρακλειδών της προεδρίας Μουμπάρακ, πτέραρχος ε.α. Άχμεντ Σαφίκ εκφράζουν χωρίς αμφιβολία τους δύο βασικούς πραγματικούς πολιτικούς πόλους: το πολιτικό Ισλάμ από τη μια πλευρά και το πατερναλιστικό κράτος με τις διαπλεκόμενες με αυτό κρατικιστικές ή κρατικοδίαιτες πολιτικές και οικονομικές ελίτ και τα δίκτυα πατρωνίας τους από την άλλη.

Τα τελευταία αιματηρά γεγονότα στην Αίγυπτο και η σφαγή δεκάδων άοπλων διαδηλωτών στην πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου επανέφεραν στην επιφάνεια ερωτήματα που είχαν θέσει οι πιο επιφυλακτικές αναλύσεις στην αρχή της “αραβικής άνοιξης”. Είχαν τονίσει τότε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια μάλλον μακρά διαδικασία μετάβασης από αυταρχικά και πατερναλιστικά καθεστώτα σε πιθανόν πιο αντιπροσωπευτικές και πιο δημοκρατικές μορ- φές εξουσίας, όχι κατ' ανάγκη ίδιες με αυτές που ανεδείχθησαν στην Λατινική Αμερική και την Ανατολική Ευρώπη μετά την πτώση των δικτατοριών και των σοβιετογενών καθεστώ- των. Τα ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν είναι ο ρόλος του στρατού στην πολιτική και οικονομική δομή τω αραβικών κρατών, η σχέση του Ισλάμ με το κράτος και βέβαια οι νέες περιφερειακές ισορροπίες που θα δημιουργήσουν αυτές οι αλλαγές στην περιοχή.

Οι αραβικές κοινωνίες και τα κινήματα τους πέρασαν από τον αντι-αποικιακό αγώνα στον παναραβικό ριζοσπαστισμό, τον στρεβλό εκσυγχρονισμό και τον πατερναλιστικό και αυταρ- χικό κρατισμό. Σήμερα είναι η ώρα του εκδημοκρατισμού. Δυστυχώς όμως ο χαρακτήρας της εξέγερσης, η απουσία ηγεσίας και στρατηγικής του κινήματος και η απροθυμία της Δύσης να αποδεχτεί την παρουσία των Μουσουλμάνων Αδελφών φαίνεται να δίνει πλεο- νέκτημα σε όλους αυτούς που θα ήθελαν έναν εκδημοκρατισμό ? la carte.

Καθώς το 2010 αποχαιρέτησε τη Μέση Ανατολή, έχουν ήδη αρχίσει να την αποχαιρετούν και μακρόβιες ηγεσίες σε δύο από τις πιο σημαντικές χώρες της περιοχής. Τόσο στην Αίγυπτο όσο και στη Σαουδική Αραβία λόγω κυρίως της κλονισμένης υγείας και της προχωρημένης ηλικίας των ηγετών και όχι κάποιας σημαντικής κοινωνικής πίεσης, οι κρατούσες ελίτ βρίσκονται σε μακρά διαδικασία επιλογής διαδόχων.