Η αδράνεια του καθεστώτος στο ζήτημα των πολιτικών μεταρρυθμίσεων σε συνδυασμό με την οικονομική αποτυχία των κυβερνητικών προγραμμάτων ανάπτυξης κατέστησε τη Συρία μια χώρα υποψήφια για εξέγερση. Οι παράγοντες που ξεχωρίζουν το καθεστώς της Συρίας από εκείνα της Αιγύπτου, της Τυνησίας και της Υεμένης και του δίνουν κάποια λαϊκή νομιμοποίηση είναι η στήριξη που παρέχει η Δαμασκός στην Χεζμπολάχ και την Χαμάς καθώς και η εμπόλεμη κατάσταση με το Ισραήλ εξαιτίας της κατοχής των υψωμάτων του Γκολάν. Ωστόσο η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ισχύει από το 1963[1], η διαφθορά, η φτώχεια, η ανεργία, ο μονοκομματισμός. η στέρηση των στοιχειωδών πολιτικών δικαιωμάτων αποτελούν παράγοντες που ευνοούν την εξέγερση στη Συρία όπως και στην περίπτωση της Αιγύπτου, της Τυνησίας και της Υεμένης.

It is almost certain that within the coming months, maybe even the coming weeks, the question of Iran will be determined one way or another. The present course of a dialogue between the five great powers and Germany and Iran has not led as of now to any significant results. There were recently two rounds – one in Istanbul the other – in Bagdad. Another round of talks will be held in the near future in Moscow. 1

In his first appearance before the Knesset's Foreign Affairs and Defense Committee , the Israel's newly appointed Chief of Staff Benny Gantz, declared that in future military confrontations with either Hezbollah or Hamas, the rules of war that have existed until now will dramatically change. The Chief of Staff stressed that the IDF will have to use overwhelming intensive firepower against these enemies in the first stages of the confrontation.

Like all his previous visits to the United States, Netanyahu's recent visit to Washington looked like a wrestling match - partly visible, partly invisible - between him and Obama.The roots of the rivalry between the two leaders are embedded primarily in their different concepts regarding the sources of the Israeli-Palestinian conflict and the ways needed to resolve it.

Η νίκη του Likud και του Benjamin Netanyahu στις ισραηλινές εκλογές της 17ης Μαρτίου προκάλεσε πολλές αντιδράσεις για διάφορους λόγους. Αρχικά διότι κανείς δεν την περίμενε, αλλά κυρίως λόγω των δηλώσεων του Ισραηλινού πρωθυπουργού περί μη ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους κατά την πρωθυπουργία του. Η νέα κυβέρνηση της χώρας, αποτελούμενη αποκλειστικά από κόμματα της δεξιάς και άκρα δεξιάς, σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όπου συμμετείχαν και κεντρώα κόμματα, έχει να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη πίεση της διεθνούς κοινότητας στο θέμα της Παλαιστίνης. Ιδίως οι σχέσεις του Ισραήλ με τις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στο ναδίρ, και θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να υπάρξει αναθέρμανση τους. 

Η επιχείρηση του ισραηλινού στρατού στη Γάζα και οι συνεχιζόμενες επιθέσεις εντός της Δυτικής Όχθης από παραστρατιωτικές ομάδες Ισραηλινών εποίκων εναντίον Παλαιστινίων δεν αποτελούν βέβαια «απάντηση» στην δολοφονία των τριών Ισραηλινών εφήβων. Προφανώς αποτελούν τα δύο σκέλη ενός σχεδίου του Ισραήλ για αποδυνάμωση ή και εξάλειψη της Χαμάς ως στρατιωτικής και πολιτικής δύναμης. Σημαντικές δεξαμενές σκέψης που καλύπτουν σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα του Ισραήλ, προτρέπουν όχι απλά για αεροπορικές επιθέσεις και επιλεκτικές χερσαίες επιχειρήσεις αλλά για ανακατάληψη της Λωρίδας της Γάζας για ορισμένο χρονικό διάστημα ώστε να εφαρμόσουν τις τακτικές που εφαρμόστηκαν το 2002 κατά την επιχείρηση «Αμυντική Ασπίδα» εναντίον της δεύτερης παλαιστινιακής Ιντιφάντα.

Οι πρόσφατες εκλογές στο Ισραήλ δεν επαναβεβαίωσαν την ηγεμονική θέση της Δεξιάς αλλά και δεν την αμφισβήτησαν ουσιαστικά. Οι εκλογές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως οι εκλογές της εσωστρέφειας, οι εκλογές που ανέδειξαν ως πραγματικό νικητή τον Γιάιρ Λαπίντ, κάποιον που από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως η πιο απολιτική υποψηφιότητα.

Ζούμε μια από τις τελευταίες ευκαιρίες για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, με ύπαρξη δύο βιώσιμων κρατών του Ισραήλ και της Παλαιστίνης σε σύνορα ασφαλή και διεθνώς αναγνω- ρισμένα. Το αίτημα της Παλαιστινιακής Αρχής να λάβει το καθεστώς του κράτους-μέλους του ΟΗΕ είναι ουσιαστικά η συνέχεια της Αραβικής Ειρηνευτικής Πρωτοβουλίας του 2002 και ως τέτοια πρέπει να εξεταστεί. Άλλωστε η ομιλία του Παλαιστίνιου Προέδρου, Μαχμού- ντ Αμπάς στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στην οποία ανακοίνωσε το αίτημα της Παλαι- στινιακής Αρχής, όχι μόνο αναφερόταν ρητά στην Αραβική Πρωτοβουλία αλλά περιείχε βασικές παραμέτρους της, όπως τα σύνορα της 4ης Ιουνίου 1967, μια λύση για το προσφυ- γικό ζήτημα μετά από διαπραγματεύσεις και βέβαια την αναγνώριση και την πολιτική νομι- μοποίηση του κράτους του Ισραήλ.

Στο τέλος ενός καυτού Ιουλίου η “αραβική άνοιξη” δίνει την εντύπωση ότι ασθμαίνει και ότι έχει απολέσει τον αρχικό δυναμισμό της. Η διαπίστωση αυτή έρχεται να συνδεθεί με παλαιότερες αναλύσεις μας στο ΚΕΜΜΙΣ, οι οποίες είχαν επισημάνει ότι η διαδικασία μετά- βασης σε μια φιλελεύθερη αλλά όχι πλήρως δημοκρατική κοινωνία θα είναι μακρά, με οπι- σθοδρομήσεις και αντιφάσεις.

Είναι ίσως πρόωρο να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τις πιθανές στρατηγικές επιπτώσεις της αιματηρής ισραηλινής επιδρομής στη νηοπομπή Free Gaza. Παρά τον αποτροπιασμό που η πράξη αυτή εγείρειως κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου αλλά και ως προσβολή κάθε έννοιας ηθικής στις σχέσεις μεταξύ κρατών, δεν είναι σίγουροαν τοτραγικόαυτόπεριστατικόαποτελεί έναακόμη επεισόδιοστημακράιστορία της αραβο-ισραηλινής διαμάχης ή αν σηματοδοτεί μια καμπή για τις σχέσεις του Ισραήλ με τον υπόλοιπο κόσμο. Πιθανότατα να ισχύειτο πρώτο, αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ορισμένους παράγοντες.