Iran has been in the forefront of international interest during the last years due to its nuclear program and strategic position for the Middle Eastern affairs. However, Iran’s internal political arena is equally turbulent to its international relations. After the 2009 elections and the crush of the Green Movement a new power struggle has emerged within the Iranian regime. President Ahmadinejad’s attempt to create a loyal elite around him was met with a fierce response from Ayatollah Ali Khamenei’s side which stripped him off his power, attacked his associates and might even cancel the position of president itself. The outcome of this “internal war” is crucial for both regional and global politics

As a result of the Syrian crisis, Shia’a and Sunni sporadic clashes are taking place mainly in northern Lebanon, including vindictive abductions and even arrests of politicians. Many analysts and politicians have been warning of a highly possible spillover of the Syrian crisis in Lebanon. First due to the intense sectarian character and vulnerability of Lebanon and second due to Hezbollah’s influence -backed by Syria and Iran- in the Lebanese political arena. The domestic realities of Lebanon and the critical situation of Hezbollah’s allies are bringing Hezbollah to a crossroad: will it join the fight to support Assad or not? The decisions to be made by the ‘Party of God’ at this point will be decisive not only for itself but for Lebanon as well.

“It is quite common to hear high officials in Washington and elsewhere speak of c hanging the map of the Middle E as t, as if ancient societies and myriad peoples can be shaken up like so many peanuts in a jar”, says Edward Said in Orientalism. T he lates t threats for the region are –no surprise- direc ted agains t Iran and with US elec tions fas t approac hing the various candidates are busy in talking themselves into a possible US -backed Is raeli s trike. In case this psyc hological warfare leads to war, a Global Armageddon Sc enario could be in the offing.

Three main factors seem to affect the stance of Iran towards the wave of uprisings that have shaken the Arab world since January. The first is the ideological paradigm of the Islamic revolution while the second comprises the real strategic possibilities for Iran to exploit the situation and gain pre-eminence in the region. The last factor is the internal political situation, which has demonstrated that the regime is not immune to similar popular upheavals.

The wave of regional uprisings reached Syria in mid- March, with opposition organisers and protesters being rounded up daily. The Syrian regime responded immediately using disproportionate force in order to quell protesters and emphasise the consequences of dissent. However, Syria’s internal frustration is of particular importance due to the country’s regional significance.

The drama is old; its acts change regularly while its protagonists stay the same embodied by Egypt and Iran. It is a play about regional power which has not reached its final yet as it is perpetuated by envious divas, capricious artists and dangerous stunts. Its audience epitomized by the U.S. and Israel, interferes constantly in its events and hence nurtures its maintenance. The play?s newest act deals with the recent war on Gaza and a Hizbullah cell lately discovered by Egyptian authorities, which has been accused of attempting to overthrow Mubarak?s regime.

?I call upon all of you, politicians and citizens, to start a new phase called Lebanon and the Lebanese ? in order to achieve the interests of the nation.? This was General Suleiman?s appeal at his swearing-in ceremony in Beirut last May. His election as president was the result of the Doha accord which brokered a deal to end clashes between Hizbullah and its allies against Future Movement militias which brought back haunting memories of the civil war. However, recent developments imply that Sleiman?s words do not reverberate in politicians? ears anymore. May?s euphoria seems to be fading away as the problem of power sharing in Lebanon is still visible. Lebanese factions still draw strength and support from outside while allowing foreign forces to use them for the advancement of their cause

Το 2016 δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για τη Μέση Ανατολή, δεδομένης της πρόσφατης επιδείνωσης των σχέσεων Σαουδικής Αραβίας – Ιράν. Ο αντίχτυπος μιας τέτοιας κρίσης για την ευρύτερο ισλαμικό κόσμο υπήρξε ανέκαθεν εφιαλτικός, φτάνει να αναλογιστούμε ότι κάθε ένα από αυτά τα δύο κράτη θεωρεί δικαίωμά του να εκπροσωπεί σύσσωμους τους σουνίτες ή τους σιίτες αντίστοιχα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η παρούσα ένταση δεν αποτελεί κάτι το νέο και πρέπει να ιδωθεί υπό ένα αλληλένδετο γεωπολιτικό και ιδεολογικό πρίσμα, που υπερβαίνει την ένοπλη αντιπαράθεση μεταξύ των δεκάδων σουνιτικών πολιτοφυλακών και της Χεζμπολλάχ στα πεδία μαχών της Συρίας ή των Χούθι στα βουνά και τις πόλεις της Υεμένης.

Ο παράγοντας της ενέργειας αναγκάζει αρκετές χώρες να προσφύγουν στην πυρηνική ενέργεια για να καλύπτουν τις μακροπρόθεσμες εθνικές τους ανάγκες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι δυτικές χώρες στήριξαν τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν από την εποχή του φιλοδυτικού Σάχη Μουχάμεντ Ρίζα Παχλαβί το 1957. Όμως, η αλλαγή του πολιτεύματος το 1979 με την εγκατάσταση της ισλαμικής – θεοκρατικής εξουσίας του Αγιατολάχ Χομεϊνί ανάγκασε τη Δύση να υιοθετήσει αντίθετη πολιτική σχετικά με ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Επίσης οι δυτικές κυβερνήσεις στήριξαν το Ιράκ κατά του Ιράν κατά την περίοδο του μεταξύ τους πολέμου (1980-1988). Ένας πόλεμος που κατέστρεψε τις υποδομές των δυο χωρών με εκατομμύρια θύματα. Ο πόλεμος αυτός υποχρέωσε τους Ιρανούς να βάλουν την ανάπτυξη του πυρηνικού προγράμματος σε δεύτερη μοίρα εξαιτίας της έλλειψης πόρων και τεχνογνωσίας. Στη συνέχεια, η εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ το 1990 και οι επακόλουθες εξελίξεις με την επιβολή του «καταστροφικού εμπάργκο» και την αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003 έδωσαν την ευκαιρία στη Τεχεράνη να επαναλειτουργήσει αποτελεσματικά το πυρηνικό της πρόγραμμα με ρωσική βοήθεια. Ο εμπλουτισμός του ουρανίου στο επίπεδο των 20% προκάλεσε μεγάλες ανησυχίες στη Δύση γενικά και ειδικά στο Ισραήλ. Αυτή η νέα επιστημονική πρόοδος θα έδινε σε αυτή την ισλαμική χώρα περισσότερες δυνατότητες απόκτησης πυρηνικής βόμβας όπως ισχυρίζονται ισραηλινοί αξιωματούχοι. Έτσι αρκετοί αναλυτές έγραψαν ήδη από το 2005 μέχρι και για πιθανές ημερομηνίες της ισραηλινής επίθεσης κατά των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, χτύπημα που όμως δεν έγινε ποτέ τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Σήμερα η μακροχρόνια αντιπαράθεση μεταξύ Δύσης και ιρανικού καθεστώτος κατέληξε πρόσφατα σε μια ιστορική συμφωνία για τη διευθέτηση του ζητήματος απομακρύνοντας ταυτόχρονα τη στρατιωτική λύση. Μετά βεβαίως από μυστικές διαπραγματεύσεις στο Ομάν μεταξύ Ιρανών και Αμερικανών.[1]

Όπως κάθε γεγονός, η Αραβική Άνοιξη έχει αφήσει πολλούς κερδισμένους και πολλούς χαμένους. Από τους περιφερειακούς παίκτες όμως, ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν; Θα προσπαθήσω να απαντήσω στην ερώτηση, μιλώντας κυρίως για την περίπτωση της Συρίας η οποία βρίσκεται στην κρισιμότερη ίσως καμπή της σύγχρονης ιστορίας της.