The Iranian leadership remains trapped in a revolutionary ideology that is sustained by a nationalist narrative, especially in times of hardship. Appealing to the patriotic sentiment of the people has worked in the past, but in the current circumstances the public, especially the millennial generation who have no memory of the Revolution or the Iran-Iraq war, have lost faith in this narrative. Faced with a stifling economic and employment crisis, excruciating sanctions and mounting international pressure, the Iranian political, military and clerical establishment is more than ever challenged to adapt to the changes that have driven the society in 40 years, or face protests that could get out of the control of Tehran. Although the regime is aware of the crucial momentum, any promises for reform remain unfulfilled, as a wide array of unelected bodies is still capable of blocking any initiative of the elected government. The US stance boosts the narrative and the anti-US sentiment, thus making an implosion or a regime change à la US unlikely to materialize anytime soon.

The Khashoggi case has put a magnifying glass on the instability of relations among Middle East countries and especially on the turbulent relationship between Turkey and Saudi Arabia. Turkey is in no position to take head on the Saudi kingdom regarding the disappearance of Jamal Khashoggi; at the same time Erdogan cannot ignore such an overpublicized incident. Khashoggi may be the opportunity Erdogan was looking for in order to re-approach Saudi Arabia and the US, and establish Turkey as a strong middle power in the region. Only time will show if the rapprochement will be considered as a prudent diplomatic move by Erdogan.

Την ώρα που οι δυτικές μητροπόλεις βυθίζονταν στην εορταστική φρενίτιδα και μέθη των ημερών, το Ιράν βυθιζόταν στην αβεβαιότητα. Εν μέσω των βίαιων διαδηλώσεων που μεταδίδονταν σαν “κολλητική ασθένεια” από τη μία πόλη στην άλλη, η παραμονή πρωτοχρονιάς του 2017-2018 έφερε ένα έντονο άρωμα “Αραβικής Άνοιξης” και σίγουρα θα μείνει αξέχαστη. Παρά την βιασύνη κάποιων να προεξοφλήσουν την αρχή ενός νέου '79 και το τέλος των Ayatollah, η Ισλαμική Δημοκρατία διαχειρίστηκε την κρίση αυτή σχετικά αναίμακτα. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν είναι υπαρκτή, ωστόσο πως μπορούμε να την αναγνώσουμε;

Where a rather detailed visit to the adjoining regions of Southwest Asia and the Gulf allows one to reconnect with the friends, fellow thinkers and civil society activists, it also affords a sought-after opportunity to observe first-hand all the vital developments. Dubai’s unending sky rises, its boulevards infested with endless and often flashy cars, private residences surrounded by meticulously manicured lawns, and principality’s Western food joints and ever growing shopping malls exhibit modernity with its unchallenged invincibility on this side of the Gulf. But it also hides the regional tensions and sordid volatilities across the blue waters, which have sadly become region’s more apparent characteristics over the past four decades. Dramatic and equally traumatic developments including the Soviet invasion of Afghanistan, Iraq-Iraq War, the Second Gulf War, 9/11 and the Western invasion of Afghanistan—longest of its kind in recent history and with no victors but endless victims—have bequeathed millions of widows, orphans and refugees in Southwest Asia.

The decision of the Kurdistan Regional Government to proceed with the independence bid on September 25, precipitated a serious crisis in the region. Seemingly, one important question to be addressed is the consequences the Kurdish referendum engenders to the recently shaped Iran-Turkey-Russia axis, particularly on the Syrian issue. Whereas Iran and Turkey often find themselves at loggerheads over regional issues, their shared concern in preventing Kurdish statehood, seems to provide the necessary fuel towards cooperation, if not alliance-building. Russia, in the meanwhile, has adopted a “wait-and-see” policy on the matter. Still, the extent to this cooperation can be much constrained by their own diverging interests in the region.

Οι εκλογές για Πρόεδρο στο Ιράν είχαν «διαφύγει» της προσοχής των ΜΜΕ στην Δύση. Μόλις πρόσφατα το Foreign Affairs διέθεσε μια σύντομη ανάλυση για τις εκλογές προβάλλοντας μια μάλλον απλουστευτική εικόνα των προεδρικών αναμετρήσεων στο Ιράν. Βασικός άξονας της ανάλυσης ήταν ότι στα τελευταία είκοσι χρόνια η ιρανική κοινωνία ψηφίζει εκείνο τον υποψήφιο που δεν αποτελεί επιλογή του καθεστώτος και ιδιαίτερα εναντίον του υποψηφίου που υποστηρίζεται από τον Ανώτατο Θρησκευτικό Ηγέτη, Αγιατολάχ Χαμενεΐ. Η προσέγγιση αυτή δεν εξηγεί βέβαια την εκλογή Αχμαντινετζάντ αλλά εκεί, σύμφωνα με τους υποστηρικτές της, έγινε νοθεία οπότε δεν δημιουργείται πρόβλημα στο ερμηνευτικό σχήμα.

Η ηχητική αναπαραγωγή της ομιλίας του κ. Ali Fayyad με θέμα "Γεωπολιτικές εξελίξεις και Θρησκεία στην Μέση Ανατολή" (Αθήνα, 5 Απριλίου 2017)(αραβικά-ελληνικά)

Το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της ομιλίας. (ελληνικά)