Οι εκλογές στο Ιράν δεν έδειχναν, παρά το ιδιαίτερο σφρίγος και τη ζωντάνια της προεκλογικής περιόδου, ότι θα κατέληγαν σε τόσο δραματικές εξελίξεις. Η αποχώρηση του Χαταμί από την εκλογική μάχη αποδραματοποίησε σε μεγάλο βαθμό την αναμέτρηση αλλά δεν μείωσε τη σημασία του διακυβεύματος. Ποιο ήταν και ποιο είναι αυτό το διακύβευμα. Γιατί έχουμε αυτό το ξέσπασμα και τις τεράστιες διαδηλώσεις; Σε τι διαφέρουν από το φοιτητικό ξέσπασμα του 1999 και του 2003;

Στις 30 και 31 Μαρτίου του 2009 πραγματοποιήθηκε η σύνοδος του Αραβικού Συνδέσμου στηΝτόχα, στο Κατάρ. Το ζήτημα το οποίο κυριάρχησε στην ατζέντα της συνόδου είναι η συσπείρωση των αραβικών κρατών, ώστε να ξεπεραστεί η πόλωση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των δύο αραβικών στρατοπέδων κατά τις ισραηλινές επιδρομές στη Γάζα το Δεκέμβριο του 2008.

Η καταστροφική και τραγική επιχείρηση του ισραηλινού στρατού στη Γάζα ανέδειξε μια προϊούσα παράδοξη και ιδεολογικά αντιφατική όσμωση της Αριστεράς στην Ευρώπη και στη χώρα μας με τα ρεύματα του ακραίου πολιτικού Ισλάμ στη Μέση Ανατολή αλλά και αλλού. Οι εκδηλώσεις αυτής της όσμωσης μπορούν να αναζητηθούν σε πολλά σημεία και περιστάσεις

?Ολοι οι πόλεμοι πρέπει να τελειώνουν? είναι ο τίτλος ενός σημαντικού βιβλίου του Φρεντ Ικλέ, πρώην αξιωματούχου του Πενταγώνου και στρατηγικού αναλυτή. Στη Μέση Ανατολή ο Μπάρακ Ομπάμα πρέπει να τελειώσει δύο πολέμους, να μην αρχίσει έναν τρίτο και να κάνει μια ειρήνη. Αν θέλαμε να δούμε όλα αυτά με το πρίσμα των αμερικανικών προτεραιοτήτων, θα πρέπει να τελειώσει ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, να μη γίνει σύγκρουση με το Ιράν, να συντελεστεί η ομαλή αποχώρηση από το Ιράκ και να επιτευχθεί ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και των εναπομεινάντων Αράβων ?αντιπάλων? Παλαιστινίων και Σύρων. Μοιάζει ακατόρθωτο εγχείρημα.

Ο Υπουργός Εξωτερικών του Μπαχρέιν Sheikh Khaled σε συνέντευξή του, την 1η Οκτωβρίου στην εφημερίδα al-Hayat, πρότεινε τη δημιουργία μόνιμου περιφερειακού φόρουμ στη Μέση Ανατολή που θα περιλαμβάνει όλα τα Αραβικά κράτη καθώς και την Τουρκία, το Ιράν και το Ισραήλ. Η πρόταση του Υπουργού ήρθε να επιβεβαιώσει προηγούμενη δήλωσή του σε λόγο που εκφώνησε τον περασμένο Σεπτέμβριο σε συνάντηση των μελών της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών

In Iran in World Politics, Arshin Adib-Moghaddam proposes new ways to study Iran in a critical perspective. The book aims to present different possible theories that interpret Iran's image in world politics. Adib-Moghaddam's approach is to analyse instances of Iran's political image since the revolution.

Η κρίση στη Συρία αποτελεί από τη μία πλευρά μέρος της καθυστερημένης ένταξης της περιοχής στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και από την άλλη το τέλος του νεωτερικού πολιτικού-ιδεολογικού προγράμματος του αραβικού εθνικισμού. Ο ανταγωνισμός για την περιφερειακή ηγεμονία συμπλέκεται με προ-νεωτερικές συγκρούσεις δημιουργώντας ένα πολύ προβληματικό γεωπολιτικό σκηνικό.

«Δεν υπάρχουν ούτε αιώνιοι σύμμαχοι ούτε αιώνιοι εχθροί. Μόνο τα συμφέροντα είναι αιώνια...» Λόρδος Πάλμερστον Στην ρήση του Λόρδου Πάλμερστον όπως διατυπώθηκε στην Βουλή των Κοινοτήτων το 1848 απαντάται η προσέγγιση Ελλάδας- Ισραήλ το τελευταίο χρονικό διάστημα. Γιατί στις διεθνείς σχέσεις τα συμφέροντα είναι εκείνα που έχουν σημασία και κάθε «παίκτης» στη διεθνή σκηνή έχει καθήκον να τα επιδιώκει.

“War is the father of all and king of all” (Kirk, 1954, p. 245) is what Heraclitus claimed and even if it might be quite exaggerating, it is not far from reality. War has always been central in shaping human affairs and it constitutes one of the most ancient forms of politics, since it has been used since time immemorial by human beings trying to impose their will on other neighbouring entities. War has largely contributed towards changing the form, structure and composition of both the entities launching it and those on which it was being imposed, while it was a result of war that modern states have been born and developed.

Both pro-Iranian and anti-Iranian camps have been taken in by the drama surrounding Iranian President Ahmedinejad’s visit to Lebanon. The idea of Ahmedinejad, who is considered to be Hizbullah’s chaperone, overlooking the northern border of Israel – the closest he has ever been to a country he does not recognize and utterly despises - is as ever in Lebanon one person’s nightmare and another one’s paradise. However, instead of indulging ourselves in images of glory and warfare scenarios, exploring the interests of the various ‘talented divas’, who have been keeping Lebanese politics busy for years and are equipped with a long-time performance experience – seems to be more reasonable. In other words, this visit is far too complex to be analyzed in a one-sided manner.